Podręcznik użytkownika ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ RAR 6.11 PL, wersja dla konsoli ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ =-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-= Zapraszamy do używania archiwizera RAR! -=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=- Wprowadzenie ~~~~~~~~~~~~ RAR jest aplikacją konsolową, która umożliwia zarządzanie archiwami z linii poleceń. RAR umożliwia kompresję, szyfrowanie, odzyskiwanie danych i wiele innych funkcji opisanych w tej instrukcji. RAR obsługuje tylko archiwa typu rar, które domyślnie posiadają rozszerzenie „.rar”. Archiwa innych typów (w tym zip) nie są obsługiwane. Nawet jeśli podczas tworzenia archiwum poda się rozszerzenie .zip, to i tak zostanie utworzone archiwum typu rar. Użytkownicy systemu Windows mogą zainstalować WinRARa, który obsługuje wiele typów archiwów. WinRAR i konsolowy RAR mają podobną składnię linii poleceń, lecz istnieją pewne różnice. Zaleca się używanie tego tekstowego podręcznika użytkownika w przypadku używania konsolowego RARa, a w przypadku używania WinRARa - pliku pomocy „winrar.chm”. Plik konfiguracyjny ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ RAR i UnRAR dla systemów Unix odczytują konfigurację z pliku .rarrc w katalogu domowym użytkownika (określonym w zmiennej środowiskowej HOME) lub w /etc. RAR i UnRAR dla Windows odczytują konfigurację z pliku rar.ini, znajdującego się w tym samym katalogu co rar.exe. Plik ten może zawierać następujący wpis: switches= Na przykład: switches=-m5 -s Istnieje również możliwość określenia zestawów opcji dla konkretnych poleceń przy użyciu następującej składni: switches_= Na przykład: switches_a=-m5 -s switches_x=-o+ Zmienna środowiskowa „RAR” ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Domyślne opcje można umieścić w zmiennej środowiskowej „RAR”. Na przykład, w systemie Unix można dopisać następujące polecenia do profilu użytkownika: RAR='-s -md1024' export RAR RAR użyje wartości tej zmiennej jako domyślnych parametrów w linii poleceń i będzie tworzył „ciągłe” archiwa o rozmiarze słownika 1024 MB. Opcje RARa posiadają następujące priorytety: opcje w linii poleceń najwyższy priorytet opcje w zmiennej środowiskowej „RAR” niższy priorytet opcje zapisane w pliku konfiguracyjnym najniższy priorytet Plik rejestracji zdarzeń ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Jeśli do polecenia zostanie dodana opcja -ilog w linii poleceń lub w pliku konfiguracyjnym, RAR zapisze w pliku tekstowym informacje dotyczące błędów, jeśli wystąpią podczas wykonywania operacji na archiwach. Więcej informacji na ten temat znajduje się w opisie opcji -ilog. Lista kolejności plików dla ciągłej archiwizacji - plik rarfiles.lst ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Plik rarfiles.lst zawiera zdefiniowaną przez użytkownika listę, która jest używana przez RARa podczas dodawania plików do ciągłych archiwów. Lista może zawierać nazwy plików, symbole wieloznaczne oraz specjalny element - $default. Element $default definiuje miejsce w tej liście dla plików, które nie są objęte innymi pozycjami znajdującymi się na niej. Linie rozpoczynające się od średnika („;”) są traktowane jako komentarze i nie są brane pod uwagę podczas przetwarzania pliku. W Windows plik ten powinien znajdować się w tym samym katalogu co RAR lub w katalogu %APPDATA%\WinRAR, a w systemiach Unix - w katalogu domowym użytkownika lub w /etc. Aby zwiększyć wydajność i szybkość kompresji: - pliki o podobnej zawartości należy umieszczać blisko siebie - pliki, do których często się sięga należy umieszczać na początku Normalnie pliki umieszczone wyżej na liście mają większy priorytet, lecz jest wyjątek od tej reguły. Jeśli plik rarfiles.lst zawiera dwie takie maski plików, że wszystkie pliki, które pasują do pierwszej z nich pasują również do drugiej, to pierwsza maska będzie miała wyższy priorytet nawet jeśli jest umieszczona niżej niż ta druga. Na przykład, w przypadku masek *.cpp i f*.cpp, ta druga (f*.cpp) ma wyższy priorytet, co spowoduje, że np. plik fraktal.cpp zostanie umieszczony w archiwum według pozycji maski f*.cpp, a nie *.cpp. Składnia linii poleceń RARa ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Użycie RAR [ - ] [ <@lista_plików...> ] [ ] [ ] Opis Polecenie jest pojedynczym znakiem lub ciągiem znaków, które powoduje wykonanie odpowiedniej operacji przez RARa. Opcje służą do modyfikacji sposobu wykonywania tych operacji. Pozostałe parametry to nazwa archiwum oraz pliki, na których operacja ma być przeprowadzona. „Lista_plików” jest plikiem tekstowym zawierającym nazwy plików przeznaczonych do przetworzenia. Nazwy plików muszą być umieszczone od pierwszej kolumny. W liście plików można również dodawać komentarze (umieszczone za znakami //), np. (plik backup.lst): c:\work\doc\*.txt //dokumenty tekstowe c:\work\image\*.bmp //rysunki i zdjęcia c:\work\misc //różne Po przygotowaniu takiego pliku można wydać polecenie: rar a backup @backup.lst Aby RAR odczytał listę plików ze standardowego urządzenia wejściowego (najczęściej jest to klawiatura) należy podać pustą nazwę „listy_plików” (pozostawiając jedynie znak @). W liście_plików dla RARa w wersji dla konsoli nazwy plików należy zapisywać w kodowaniu jednobajtowym (np. dla Windows jest to ANSI). Jeśli zostało użyte inne kodowanie, należy dodatkowo użyć opcji -scl Podanie nazwy „listy_plików” nie wyklucza wyszczególnienia innych plików przeznaczonych do przetworzenia, np.: rar a backup @backup.lst c:\prace\*.xls (to polecenie spowoduje, że przetworzone zostaną wszystkie pliki z listy_plików oraz wszystkie pliki typu .xls z katalogu c:\prace) Jeśli w poleceniu nie wystąpi ani lista_plików, ani nie zostaną podane pliki przeznaczone do przetworzenia, RAR przetworzy wszystkie pliki (co jest równoznaczne z podaniem *.* jako nazwy plików do przetworzenia). „katalog_docelowy” musi zawierać na końcu separator ścieżki, inaczej zostanie potraktowany jak nazwa pliku do wypakowania. W Windows separatorem jest znak \ (backslash), a w systemach Unix - znak / (slash). Ten katalog określa miejsce, gdzie zostaną wypakowane plik po użyciu polecenia e lub x. Jeśli określony katalog nie istnieje, to RAR go utworzy. Opcjonalnie można określić katalog docelowy za pomocą opcji -op<ścieżka>. Wiele poleceń RARa, jak np. wypakowywanie, testowanie czy listowanie zawartości, zezwala na używanie symboli wieloznacznych w nazwie archiwum. Jeśli rozszerzenie nie zostanie określone, RAR przyjmie że chodzi o archiwum .RAR - podanie „*” jako nazwy archiwum spowoduje przetworzenie wszystkich archiwów RAR. Aby przetworzyć wszystkie archiwa nie zawierające rozszerzenia, należy użyć maski „*.” . Użycie symboli wieloznacznych w nazwie archiwum jest niedozwole podczas archiwizacji i usuwania plików. W systemie UNIX symbole wieloznaczne należy ujmować w apostrofy lub w cudzysłowy, aby nie były przetwarzane przez interpreter poleceń. Na przykład, poniższe polecenie wypakuje pliki *.asm z wszystkich archiwów RARa w bieżącym katalogu: rar e '*.rar' '*.asm' Polecenia: a dodaj pliki do archiwum Przykłady: 1) dodaj wszystkie pliki *.hlp z bieżącego katalogu do archiwum pomoc.rar rar a pomoc *.hlp 2) zarchiwizuj wszystkie pliki z bieżącego katalogu i jego podkatalogów w ciągłym samorozpakowującym się archiwum podzielonym na woluminy o wielkości 362000 bajtów ratunek.part1.exe, ratunek.part2.rar, ratunek.part3.rar, ..., i dodaj do każdego woluminu dane naprawcze rar a -r -v362 -s -sfx -rr ratunek ponieważ nie zostały wyspecyfikowane żadne pliki, domyślnie zostaje przyjęty parametr * (wszystkie pliki). 3) wyjątkowo, jeśli argumentem jest nazwa katalogu i nazwa ta nie zawiera symboli wieloznacznych ani końcowego separatora ścieżki, do archiwum zostanie dodana cała zawartość tego katalogu i jego podkatalogów nawet jeśli nie podano opcji -r. Następujące polecenie doda wszystkie pliki (łącznie z podkatalogami) z katalogu Bitmapy do archiwum Obrazki: rar a Obrazki Bitmapy 4) jeśli argumentem jest nazwa katalogu i kończy się separatorem ścieżki, zastosowanie mają standardowe zasady, według których należy podać opcję -r w celu przetwarzania podkatalogów. Następujące polecenie doda wszystkie pliki z katalogu Bitmapy (ale nie z jego podkatalogów) do archiwum Obrazki: rar a Obrazki Bitmapy\* c dodaj komentarz archiwum Komentarz jest wyświetlany podczas przetwarzania archiwum. Maksymalna długość komentarza to 256 KB. Przykłady: rar c distrib.rar Komentarz może być też wczytany z pliku przy użyciu opcji -z[plik]. Następujące polecenie dodaje komentarz z pliku info.txt: rar c -zinfo.txt dummy ch zmień parametry archiwum Polecenie to jest przeznaczone do aplikowania opcji zmieniających parametry archiwum, szczególnie tych, które nie mają swoich odpowiedników wśród poleceń, np: -cl, -cu, -tl. Za pomocą tego polecenia nie można rekompresować, zaszyfrować lub odszyfrować danych ani łączyć lub tworzyć woluminów. Jeśli polecenie wystąpi bez opcji, powoduje zwykłe skopiowanie danych bez modyfikacji. Przykład: Ustaw czas archiwum na czas najnowszego pliku rar ch -tl pliki.rar cw zapisz komentarz archiwum do pliku Format pliku zależy od użycia opcji -sc. Jeżeli nie zostanie określona nazwa pliku, komentarz zostanie wypisany na wyjściu standardowym (stdout - zwykle na ekran). Przykłady: 1) rar cw arc komentarz.txt 2) rar cw -scuc arc unicode.txt 3) rar cw arc d usuń pliki z archiwum Jeśli to polecenie spowoduje usunięcie wszystkich plików z archiwum, puste archiwum zostanie również usunięte. e wypakuj pliki do bieżącego katalogu Wypakowuje pliki bez odtwarzania struktury katalogowej, przez co wszystkie pliki zostaną wypakowane do tego samego katalogu. Aby odtworzyć strukturę katalogową należy użyć polecenia „x”. Przykład: rar e -or html.rar *.css css\ to spowoduje, że wszystkie pliki *.css z archiwum html.rar zostaną wypakowane do katalogu „css” (bez tworzenia w nim podkatalogów), a ewentualne powtarzające się nazwy zostaną automatycznie zmienione. f odśwież pliki w archiwum Aktualizuje te zarchizowane pliki, które są starsze niż pliki przeznaczone do zarchiwizowania. To polecenie nie spowoduje dodania do archiwum nowych plików. i[i|c|h|t]= wyszukaj tekst w archiwach Parametry polecenia: i - nie uwzględniaj wielkości liter (domyślnie) c - uwzględnij wielkość liter h - wyszukaj ciąg liczb heksadecymalnych t - użyj kodowania ANSI, UTF-8, UTF-16 i OEM (tylko w wersji dla Windows) Jeśli polecenie wystąpi bez parametrów, można użyć uproszczonej postaci polecenia: i zamiast i= Dopuszczalne jest łączenie parametru „t” z innymi parametrami; np. polecenie ict=tekst spowoduje, że wyszukiwanie będzie się odbywać z uwzględnieniem wielkości liter i przy użyciu wszystkich tablic znaków. Przykłady: 1. rar "ic=pierwszy poziom" -r c:\*.rar *.txt Wyszukaj tekst „pierwszy poziom” (uwzględniając wielkość liter) w plikach *.txt w archiwach *.rar na dysku C: 2. rar ih=41736961203a2d2a -r e:\teksty\*.rar Wyszukaj ciąg liczb 41 73 69 61 20 3a 2d 2a w archiwach rar w katalogu e:\teksty. k zablokuj archiwum RAR nie może modyfikować zablokowanych archiwów, więc zablokowanie archiwum zapobiega jego przypadkowej modyfikacji przez RARa. Może to być przydatne szczególnie w przypadku masowych operacji na grupie archiwów. To polecenie nie służy zapobieżeniu modyfikacji archiwum przez inne programy niż RAR. Przykład: rar k sejf.rar l[t[a],b] listuj zawartość archiwum [z delatami[wszystkimi], tylko nazwy] Polecenie „l” wyświetla listę plików zawierającą atrybuty pliku, jego rozmiar, datę, czas i nazwę - po jednej linii na każdy plik. Jeśli plik jest zaszyfrowany, to linia rozpoczyna się znakiem „*”. Polecenie „lt” wyświetla szczegółowe informacje o pliku w trybie wieloliniowym. Wyświetlone informacje obejmują sumę kontrolną pliku, system operacyjny, pod którego kontrolą plik został dodany do archiwum, opcje kompresji oraz inne parametry. Polecenie „lta” wyświetla szczegółowe informacje nie tylko dla plików, ale także dla danych dodatkowych, jak strumienie NTFS czy dane zabezpieczeń. Polecenie „lb” wyświetla tylko nazwy plików wraz ze ścieżkami, bez dodatkowych informacji. Opcja -v dodana do polecenia „l” powoduje, że wyświetlana jest informacja o wszystkich plikach wieloczęściowego archiwum: rar l -v wolumin.part1.rar Polecenia „lt”, „lta” i „lb” są równoważne poleceniom „vt”, „vta” oraz „vb”. m[f] przenieś do archiwum [tylko pliki] Przeniesienie plików i katalogów powoduje, że zostaną one usunięte z dysku po udanej kompresji. Katalogi nie zostaną usunięte jeśli doda się modyfikator „f” i/lub użyje się opcji „-ed”. p drukuj plik na stdout (standardowe urządzenie wyjściowe) Wysyła wypakowywane pliki na stdout. W tym trybie RAR nie wyświetla dodatkowych informacji, zatem nie będą przemieszane z zawartością plików. r napraw archiwum Naprawianie archiwum składa się z dwóch etapów. Najpierw archiwum jest przeszukiwane pod kątem występowania danych naprawczych (patrz opis polecenia „rr”). Jeśli dane naprawcze zostaną znalezione i jeśli uszkodzony obszar jest ciągły i mniejszy niż dane naprawcze, to wtedy są duże szanse na udaną rekonstrukcję archiwum. Po zakończeniu tego etapu jest tworzone nowe archiwum o nazwie fixed.nazwa_archiwum.rar, gdzie „nazwa_archiwum” jest nazwą oryginalnego (uszkodzonego) archiwum. Jeśli uszkodzone archiwum nie posiada danych naprawczych lub jeśli uszkodzenia nie zostały całkowicie usunięte, następuje drugi etap. Podczas niego rekonstruowana jest tylko struktura archiwum i nie ma możliwości odzyskania plików, w których wystąpiły błędy, lecz można odzyskać nieuszkodzone pliki, które nie były dostępne ze względu na uszkodzoną strukturę archiwum. Jest to przydatne głównie w przypadku nieciągłych archiwów. Rekonstrukcja struktury nie powiedzie się w przypadku archiwów o zaszyfrowanych nazwach plików - jest to możliwe tylko wtedy, jeśli archiwum posiada dane naprawcze. Po zakończeniu drugiego etapu archiwum zapisywane jest pod nazwą rebuilt.nazwa_archiwum.rar, gdzie „nazwa_archiwum” jest nazwą oryginalnego archiwum. Domyślnie, naprawione archiwum jest zapisywane w bieżącym katalogu, lecz można to zmienić dodając na końcu polecenia ścieżkę określającą katalog docelowy. Przykład: rar r zepsute.rar c:\naprawione\ rc Rekonstruuje brakujące lub uszkodzone woluminy używając woluminów naprawczych (pliki .rev). Jako nazwę należy podać dowolny istniejący wolumin .rar lub .rev Przykład: rar rc backup.part03.rar Opis polecenia „rv” zawiera informacje o woluminach naprawczych. rn Zmienia nazwę pliku w archiwum. Składnia polecenia: rar rn ... (gdzie i to, odpowiednio, stara i nowa nazwa pliku) Na przykład, następujące polecenie: rar rn dane.rar readme.txt readme.bak info.txt info.bak spowoduje, że w archiwum dane.rar plik readme.txt zostanie przemianowany na readme.bak oraz info.txt na info.bak. Dopuszczalne jest używanie symboli wieloznacznych w miejsce parametrów i , co umożliwia kompleksową zmianę np. rozszerzeń plików, jak w następującym przykładzie: rar rn dane.rar *.txt *.bak (spowoduje to zmianę rozszerzenia wszystkich plików *.txt na *.bak) RAR nie sprawdza, czy plik o nazwie już istnieje w archiwum, dlatego należy zachować ostrożność aby uniknąć duplikacji nazw. Jest to szczególnie ważne podczas używania symboli wieloznacznych. rr[N] dodaj dane naprawcze Opcjonalnie można dodać do archiwum pewną porcję informacji (dane naprawcze). Spowoduje to niewielki wzrost rozmiaru archiwum, lecz może pomóc w odzyskaniu danych w przypadku jego uszkodzenia (jeśli to uszkodzenie nie jest zbyt rozległe). Naprawy archiwum można dokonać poleceniem „r”. Dane naprawcze w formacie RAR 4.x różnią się od tych w formacie RAR 5.0. Dane naprawcze w formacie RAR 4.x bazują na funkcji XOR. Rozmiar danych można określić jako liczbę sektorów lub jako procent rozmiaru archiwum. Aby określić liczbę sektorów należy dołączyć ją bezpośrednio do polecenia „rr”, np. „rr100” oznacza 100 sektorów. Aby wielkość danych naprawczych wyrazić w procentach należy za liczbą umieścić „p” lub „%”, np. „rr5p” lub „rr5%”. Należy mieć na uwadze, że jeśli polecenie to będzie wykonywane z pliku wsadowego Windows (.bat lub .cmd), trzeba użyć „rr3%%” zamiast „rr3%”, ponieważ interpreter poleceń traktuje pojedynczy znak „%” jako początek parametru pliku wsadowego. Wygodniej zatem zamiast „%” użyć „p”. Dla formatu RAR 4.x dane naprawcze składają się z 512-bajtowych sektorów. Jeśli obszar uszkodznia jest ciągły, to każdy sektor danych naprawczych pomaga w odzyskaniu 512 bajtów uszkodzonej informacji. Ta wartość może być niższa w przypadku wielomiejscowego uszkodzenia. Liczba sektorów danych naprawczych nie może przekroczyć 524288. Rozmiar danych naprawczych w formacie RAR 4.x może być wyliczony w następujący sposób: /256 + *512 bajtów, a górnym limitem jest rozmiar zabezpieczanych danych lub 256 MB (zależnie która z tych wielkości jest mniejsza). Dane naprawcze w formacie RAR 5.0 bazują na korekcji błędów Reeda-Solomona. Ich wydajność w przypadku naprawy pojedynczego uszkodzenia jest zbliżona do formatu RAR 4.x, umożliwiając odzyskanie nieco mniej danych niż rozmiar danych naprawczych, lecz przewyższa format RAR 4.x w przypadku wielomiejscowego uszkodzenia lub przemieszczenia danych. Dane naprawcze w formacie RAR 5.0 nie składają się z 512 bajtowych sektorów, a rozmiar danych naprawczych można określić jedynie procentowo. Nawet jeśli w poleceniu „rr” nie wystąpi znak „%” lub „p”, to w przypadku archiwum RAR 5.0 wprowadzona wartość zostanie potraktowana jako procent - „rr5” i „rr5p” oznaczają rozmiar danych naprawczych równy 5% rozmiaru archiwum. Ze względu na dodatkowe dane faktyczny rozmiar danych naprawczych może się nieco różnić od wybranego, a ta różnica jest większa dla małych archiwów. Maksymalny rozmiar danych naprawczych w formacie RAR 5.0 to 1000%. Im obszerniejsze są dane naprawcze tym wolniej są przetwarzane zarówno podczas ich tworzenia jak i naprawiania archiwum. Dane naprawcze formatu RAR 5.0 są bardziej odporne na uszkodzenie i mogą być wykorzystane nawet gdy same są częściowo uszkodzone. Należy mieć na uwadze, że polecenie „r” nie naprawia samych danych naprawczych, jedynie zawartość zarchiwizowanych plików. Po udanej naprawie może się okazać konieczne utworzenie nowych danych naprawczych dla zapisanych plików. Jeśli polecenie „rr” nie będzie miało żadnego parametru, to RAR ustali rozmiar danych naprawczych na 3% rozmiaru archiwum. Chociaż dane naprawcze zwiększają szanse naprawy uszkodzonego archiwum, to nie dają pełnej gwarancji. Należy rozważyć podwójne zabezpieczenie - oprócz dodania danych naprawczych warto przechowywać na różnych nośnikach kilka kopii archiwum zawierającego ważne dane. Przykład: rar rr5p archiwum doda dane naprawcze o rozmiarze 5% oryginalnego archiwum rv[N] utwórz woluminy naprawcze Woluminy naprawcze (pliki .rev) służą do odtwarzania brakujących lub uszkodzonych woluminów w archiwum wieloczęściowym. Polecenie to ma sens tylko w przypadku archiwów wieloczęściowych. Należy podać wtedy nazwę pierwszego woluminu takiego archiwum, na przykład: rar rv3 dane.part01.rar Może to być użyteczne dla kopii zapasowych lub np. jeśli wieloczęściowe archiwum zostało wysłane na listę dyskusyjną i część osób nie dostała wszystkich części - wysłanie woluminów naprawczych jest wtedy bardziej opłacalne. Każdy wolumin naprawczy jest w stanie pomóc w odtworzeniu jednego brakującego lub uszkodzonego zwykłego woluminu. Na przykład, przy 30 woluminach, istnienie 3 woluminów naprawczych może pomóc odzyskać dowolne 3 brakujące woluminy. Jeśli liczba brakujących woluminów przekracza liczbę woluminów naprawczych, odtworzenie ich nie będzie możliwe. Całkowita liczba zwykłych woluminów i woluminów naprawczych nie może przekroczyć 255 dla archiwum RAR w wersji 4.x oraz 65535 dla wersji 5.0. Nie można modyfikować oryginalnych woluminów archiwum RAR po utworzeniu woluminów naprawczych. Proces naprawiania wykorzystuje dane zachowane w plikach REV jak również w dostępnych „zwykłych” woluminach (pliki RAR). Po modyfikacji woluminów RAR polegającej np. na założeniu blokady, ewentualny proces odzyskania brakującego woluminu się nie powiedzie. Oprócz samych danych naprawczych, woluminy naprawcze w formacie RAR 5.0 przechowują także sumy kontrolne plików RAR będących elementami wieloczęściowego archiwum. Z tego powodu woluminy naprawcze są większe niż chronione przez nie zwykłe woluminy. Należy mieć to na uwadze w przypadku planowania przenoszenia woluminów na nośniki zewnętrzne - być może zaistnieje konieczność określenia rozmiaru zwykłego woluminu o kilka kilobajtów mniejszego od pojemności nośnika danych. Opcjonalny parametr określa liczbę woluminów naprawczych. Liczba ta musi być mniejsza niż liczba zwykłych woluminów dla archiwów RAR 4.x, a dla archiwów w formacie RAR 5.0 nie może przekroczyć 10-krotności rozmiaru zabezpieczanego archiwum. Wartości przekraczające dozwolony zakres są automatycznie zmniejszane. Liczba może również określać procent liczby zwykłych woluminów, na przykład: rar rv15% dane.part01.rar (zamiast znaku % można użyć litery p) Jeśli parametr nie wystąpi, jego wartość jest automatycznie ustawiana na 10%. RAR odtwarza brakujące lub uszkodzone woluminy po użyciu polecenia „rc” lub automatycznie podczas wypakowywania, jeśli nie jest w stanie odnaleźć następnego woluminu a znajdzie odpowiednią liczbę woluminów naprawczych. Oryginalne uszkodzone woluminy są przemianowywane na *.bad przed rozpoczęciem rekonstrukcji. Na przykład, wolumin.part03.rar zostanie przemianowany na wolumin.part03.rar.bad. s[nazwa] konwertuj archiwum na SFX Archiwum jest łączone z modułem SFX (programem, który wypakowuje pliki z dołączonego archiwum). Domyślnie tym modułem jest default.sfx, lecz można określić użycie innego modułu przez podanie jego nazwy w parametrze [nazwa]. W wersji dla Windows plik default.sfx powinien znajdować się w tym samym katalogu co rar.exe, natomiast w wersji dla Unix - w katalogu domowym użytkownika, w /usr/lib lub w /usr/local/lib. s- usuń moduł SFX z samorozpakowującego się arechiwum RAR tworzy nowe archiwum bez modułu SFX, oryginalne archiwum nie jest usuwane. t testuj pliki w archiwum Polecenie to wypakowuje pliki (bez zapisywania ich na dysk) w celu sprawdzenia poprawności dekompresji. Przykłady: testuj wszystkie archiwa w bieżącym katalogu: rar t * dla Unix: rar t '*' testuj wszystkie archiwa znajdujące się także w podkatalogach począwszy od bieżącego katalogu: rar t -r * dla Unix: rar t -r '*' u aktualizuj pliki w archiwum Dodaje do archiwum pliki, których tam jeszcze nie ma oraz aktualizuje te, które są starsze niż te przeznaczone do dodania. v[t,b] listuj zawartość archiwum [z detalami[wszystkimi], tylko nazwy] Polecenie „v” wyświetla listę plików zawierającą atrybuty pliku, jego rozmiar, rozmiar po kompresji, stopień kompresji, datę, czas, sumę kontrolną i nazwę - po jednej linii na każdy plik. Jeśli plik jest zaszyfrowany, to linia rozpoczyna się znakiem „*”. Dla sumy kontrolnej BLAKE2 wyświetlane są tylko dwa pierwsze oraz ostatni znak. Polecenie „vt” wyświetla szczegółowe informacje o pliku w trybie wieloliniowym. Wyświetlone informacje obejmują sumę kontrolną pliku, system operacyjny, pod którego kontrolą plik został dodany do archiwum, opcje kompresji oraz inne parametry. Polecenie „vta” wyświetla szczegółowe informacje nie tylko dla plików, ale także dla danych dodatkowych, jak strumienie NTFS czy dane zabezpieczeń. Polecenie „vb” wyświetla tylko nazwy plików wraz ze ścieżkami, bez dodatkowych informacji. Opcja -v dodana do polecenia „v” powoduje, że wyświetlana jest informacja o wszystkich plikach wieloczęściowego archiwum: rar v -v wolumin.part1.rar Polecenia „vt”, „vta” i „vb” są równoważne poleceniom „lt”, „lta” oraz „lb”. x wypakuj pliki zachowując strukturę katalogów Przykłady: 1) wypakuj plik 10groszy.txt do bieżącego katalogu bez wyświetlania komentarza archiwum rar x -c- dyszka 10groszy.txt 2) wypakuj *.txt z archiwum dokumenty.rar do katalogu c:\dokumenty rar x dokumenty.rar *.txt c:\dokumenty\ 3) wypakuj całą zawartość archiwum dokumenty.rar do bieżącego katalogu rar x dokumenty.rar Opcje (używane w połączeniu z poleceniami): -? wyświetl pomoc dotyczącą poleceń i opcji Ten sam efekt da uruchomienie RARa bez podania polecenia lub gdy polecenie nie zostanie rozpoznane. -- zakończ analizę opcji Po wystąpieniu tej opcji w linii poleceń, RAR nie szuka dalszych opcji. Może to być przydatne w przypadku, gdy nazwa archiwum lub nazwa pliku rozpoczyna się od znaku „-” (minus). Bez podania opcji „--” taka nazwa byłaby traktowana jako opcja. Przykład: dodaj wszystkie pliki z bieżącego katalogu do ciągłego archiwum „-NietypowaNazwa” rar a -s -- -NietypowaNazwa -@[+] Wyłącz [włącz] listy plików RAR traktuje parametry linii poleceń zaczynające się od znaku „@” jak listy plików, zatem domyślnie próbuje otworzyć plik o nazwie „nazwapliku” gdy napotka parametr „@nazwapliku”, lecz jeśli istnieje plik o nazwie „@nazwapliku”, RAR potraktuje go jak zwykły plik. Opcja -@[+] pozwala uniknąć niejednoznaczności poprzez wskazanie trybu postępowania z parametrami rozpoczynającymi się od znaku „@”. Jeśli wystąpi opcja -@, wszystkie takie parametry znajdujące się za nią będą traktowane jak zwykłe nazwy plików, a nie listy plików. Jeśli wystąpi opcja -@+, wszsytkie takie parametry znajdujące się za nią będą traktowane jak listy plików. Opcja ta nie wpływa na przetwarzanie parametrów znajdujących się przed nią. Przykład: przetestuj plik „@home” znajdujący się w archiwum: rar t -@ notatki.rar @home -ac wyczyść atrybut „archiwalny” po kompresji lub wypakowaniu (tylko w wersji dla Windows) Ta opcja powoduje, że po kompresji lub wypakowaniu pliku zostanie z niego zdjęty atrybut „Archiwalny”. Ta opcja nie zmienia atrybutów katalogów. -ad[1,2] modyfikuj ścieżkę docelową Ta opcja może być przydatna podczas rozpakowywania grupy archiwów. Oppcje -ad i -ad1 powodują, że dla każdego archiwum zostanie utworzony osobny katalog. Opcja -ad powoduje utworzenie tych katalogów w katalogu docelowym. Opcja -ad1 powoduje, że te katalogi zostaną utworzone w tych samych katalogach, w których znajdują się rozpakowywane archiwa. Opcja -ad2 umieszcza wypakowane pliki bezpośrednio w katalogu, w którym znajduje się rozpakowywane archiwum, bez tworzenia podkatalogu. Katalog docelowy nie jest brany pod uwagę w przypadku użycia opcji -ad1 lub -ad2. Przykłady: 1) rar x -ad *.rar dane\ Podczas rozpakowywania RAR dla każdego znalezionego archiwum utworzy podkatalog w katalogu „dane”. 2) rar x -r -ad1 arch\*.rar RAR rekurencyjnie przeszuka katalog „arch” w poszukiwaniu archiwów *.rar i dla każdego znalezionego archiwum utworzy podkatalog o takiej samej nazwie w miejscu jego znalezienia. -ag[format] utwórz nazwę archiwum używając bieżącej daty Dołącza bieżącą datę do nazwy archiwum podczas jego tworzenia lub przetwarzania. Przydatne podczas tworzenia codziennych kopii zapasowych. Format dołączanej daty jest określony opcjonalnym parametrem format lub, jeśli tego parametru nie ma, ciągiem znaków „YYYYMMDDHHMMSS”. Ciąg formatujący może zawierać następujące znaki: Y rok M miesiąc MMM miesiąc jako tekst (styczeń, luty, itd.) W numer tygodnia (tydzień rozpoczyna się od poniedziałku) A numer dnia tygodnia (poniedziałek to 1, niedziela to 7) D dzień miesiąca E dzień roku H godziny M minuty (pierwsze dwa wystąpienia „M” po symbolu godzin są traktowane jako minuty) I minuty (może wystąpić w dowolnym miejscu) S sekundy N numer archiwum. RAR wyszuka archiwum o podanym numerze, i jeśli je znajdzie, zwiększy numer i powtórzy wyszukiwanie - aż do wygenerowania unikalnego numeru. Znak formatujący „N” nie jest obsługiwany podczas tworzenia woluminów. Każdy z wymienionych znaków formatujących reprezentuje jeden znak, który zostanie umieszczony w nazwie archiwum. Na przykład, aby umieścić dwuznakowy numer tygodnia należy w ciągu formatującym podać WW; aby umieścić czteroznakowy numer roku, należy podać YYYY. Jeśli pierwszym znakiem w ciągu formatującym jest „+” (plus), data zostanie umieszczona przed nazwą archiwum. Jeśli pierwszym znakiem w ciągu formatujacym jest „F”, to reszta ciągu określa domyślny format dla opcji -ag. Taka postać (-ag) ma sens jedynie wtedy, gdy zostanie umieszczona w pliku rar.ini lub w zmiennej środowiskowej RAR. Na przykład, jeśli w zmiennej środowiskowej RAR zostanie umieszczona opcja -agfYYYY-MMM-DD, to wywołanie programu z opcją -ag bez parametru spowoduje, że domyślnie zostanie użyty format YYYY-MMM-DD. Ciąg formatujący może zawierać opcjonalny tekst zawarty w nawiasach klamrowych { }. Taki tekst jest wstawiany bez zmian do nazwy archiwum. Wszystkie pozostałe znaki są umieszczane w nazwie archiwum bez zmian. W przypadku przetwarzania istniejącego archiwum należy zachować ostrożność używając opcji -ag. W zależności od parametrów tej opcji oraz czasu, jaki upłynął od ostatniej aktualizacji danego archiwum, wygenerowana nazwa może się różnić od istniejącej. W takim przypadku RAR utworzy nowe archiwum zamiast przetworzyć istniejące. Aby zachować wygenerowane nazwy archiwów w celu dalszego przetwarzania można użyć opcji -log. Przykłady: 1) użyj domyślnego formatu YYYYMMDDHHMMSS RAR a -ag kopia 2) użyj formatu DD-MMM-YY RAR t -agDD-MMM-YY kopia 3) użyj formatu YYYYMMDDHHMM i umieść datę przed „kopia” RAR a -ag+YYYYMMDDHHMM kopia 4) użyj formatu YYYY-WW-A, z opisami pól RAR a -agYYYY{rok}-WW{tydzień}-A{dzień_tygodnia} kopia 5) użyj formatu YYYYMMDD wraz z numerem archiwum. Umożliwi to wygenerowanie unikalnych nazw nawet jeśli format YYYYMMDD jest używany kilka razy tego samego dnia RAR a -agYYYYMMDD-NN kopia -ai ignoruj atrybuty pliku Gdy ta opcja zostanie użyta podczas wypakowywania, RAR nie ustawi wypakowywanym plikom atrybutów zapisanych w archiwum. Gdy ta opcja zostanie użyta podczas archiwizowania, to zamiast faktycznych atrybutów zostaną zachowane typowe atrybuty dla plików i katalogów. W Windows dotyczy to atrybutów „Archiwalny”, „Systemowy”, „Ukryty” i „Tylko do odczytu”; dla systemu Unix są to uprawnienia do pliku: użytkownika, grupy i innych. -ao dodaj pliki z ustawionym atrybutem „archiwalny” (tylko w wersji dla Windows) Gdy ta opcja zostanie użyta podczas archiwizowania, to do archiwum zostaną dodane tylko pliki posiadające atrybut „Archiwalny”. Opcja ta nie wpływa na katalogi, zatem wszystkie przetwarzane katalogi zostaną dodane niezależnie od atrybutów. Aby pominąć katalogi można użyć opcji -ed. Przykład: dodaj wszystkie pliki na dysku C:, które mają ustawiony atrybut „archiwalny”, do archiwum f:kopia i wyczyść ten atrybut po archiwizacji rar a -r -ac -ao f:kopia c:\*.* -ap<ścieżka> wskaż ścieżkę wewnątrz archiwum Podana ścieżka (nazwa katalogu) jest dołączana do nazw plików podczas dodawania ich do archiwum i usuwana podczas wypakowywania. Na przykład, aby dodać plik „czytajto.txt” do katalogu „DOCS\PL” znajdującego się w archiwum „gotowe”: rar a -apDOCS\PL gotowe czytajto.txt aby wypakować katalog „PL” do bieżącego katalogu: rar x -apDOCS gotowe DOCS\PL\*.* -as synchronizuj zawartość archiwum Jeśli opcja ta zostanie dodana podczas archiwizacji, zarchiwizowane pliki, których nie ma na liście dodawanych plików, zostaną usunięte z archiwum. Użycie opcji -as w kombinacji z opcją -u spowoduje zsynchronizowanie zawartości archiwum z zawartością archiwizowanego katalogu. Na przykład polecenie: rar a -u -as kopia sources\*.cpp spowoduje, że archiwum „kopia.rar” będzie zawierać tylko pliki *.cpp z katalogu „sources”, a wszystkie pozostałe pliki zostaną usunięte z archiwum. Jest to podobne do tworzenia nowego archiwum, z jednym ważnym wyjątkiem: jeśli żaden z plików nie został zmodyfikowany od czasu ostatniej kopii zapasowej, operacja ta przebiega znacznie szybciej niż tworzenie nowego archiwum. -cfg- nie wczytuj pliku konfiguracyjnego ani zmiennej środowiskowej „RAR” -cl konwertuj nazwy na małe litery -cu konwertuj nazwy na wielkie litery -c- nie wyświetlaj komentarza -df usuń pliki po zarchiwizowaniu Przenosi pliki do archiwum. W połączeniu z poleceniem „A” działa tak samo jak polecenie „M”. -dh otwórz wpółużytkowane pliki Umożliwia przetwarzanie plików otwartych do zapisu przez inne aplikacje, ale tylko wtedy, jeśli te aplikacje zezwalają równocześnie na odczyt zablokowanych przez siebie plików Opcja ta powinna być używana z rozwagą, ponieważ umożliwia archiwizowanie pliku, który w tym samym czasie jest modyfikowany przez inną aplikację. -dr przenieś pliki do Kosza Przenosi pliki do Kosza po ukończeniu archiwizacji. Opcja dostępna tylko w wersji dla Windows. -ds nie sortuj plików podczas dodawania ich do ciągłego archiwum -dw wymaż pliki po archiwizacji Usuwa pliki po ukończeniu archiwizacji. Aby uniemożliwić ich odzyskanie, przed usunięciem pliki są zamazywane, ich rozmiar jest obcinany do zera a nazwy zmieniane na tymczasowe. Takie wymazywanie jest przeznaczone do użycia z dyskami twardymi i może nie przynieść spodziewanych rezultatów w przypadku dysku SSD. -ed nie dodawaj pustych katalogów Opcja ta powoduje, że katalogi nie będą dodawane do tworzonego archiwum. Podczas rozpakowywania takiego archiwum RAR utworzy niepuste katalogi bazując na ścieżkach plików w nich leżących. Informacje o pustych katalogach nie są przechowywane. Wszelkie atrybuty katalogów poza nazwą (prawa dostępu, strumienie itp) także zostaną utracone, dlatego opcji tej należy używać tylko w przypadku, gdy nie istnieje konieczność przechowywania tych informacji w archiwum. Jeśli ta opcja zostanie użyta z poleceniem „m” lub opcją „-df”, RAR nie usunie pustych katalogów. -ep nie zachowuj ścieżek Opcja ta powoduje, że pliki zostaną dodane do archiwum bez zachowania struktury katalogów. Może to spowodować wielokrotne wystąpienie pliku o tej samej nazwie w jednym archiwum. Jeśli ta opcja zostanie użyta podczas wypakowywania plików, to zarchiwizowane ścieżki zostaną pominięte i wszystkie pliki zostaną wypakowane do jednego katalogu. -ep1 wyklucz katalog bazowy Nie zachowuje ani nie odtwarza ścieżki podanej w linii poleceń. Opcja ta jest ignorowana, gdy w poleceniu podano symbole wieloznaczne. Przykłady: 1) dodaje wszystkie pliki i katalogi z katalogu tmp do archiwum „test”, lecz ścieżka dodanych plików nie będzie zawierać „tmp\”. rar a -ep1 -r test tmp\* jest to odpowiednik następujących operacji: cd tmp rar a -r ..\test cd .. 2) wypakuj pliki pasujące do wzorca „obrazki\*” do katalogu „cel\”, lecz nie odtwarzaj katalogów „obrazki” rar x -ep1 dane obrazki\* cel\ -ep2 rozwiń ścieżki Powoduje, że RAR zachowuje pełne ścieżki dostępu do plików (oprócz nazwy napędu oraz wiodącego separatora ścieżki) podczas archiwizacji. -ep3 rozwiń ścieżki włącznie z literą napędu (tylko w wersji dla Windows) Ta opcja powoduje, że w archiwum zapisywane są pełne ścieżki dostępu do plików, łącznie z literą napędu. Separator litery napędu (dwukropek) jest zastępowany przez znak podkreślenia. Jeśli opcja ta zostanie użyta podczas wypakowywania, spowoduje zamianę znaków podkreślenia na dwukropki, przez co pliki zostaną wypakowane do pierwotnych katalogów i dysków. Jeśli przy wypakowywaniu została określona ścieżka docelowa, zostanie ona zignorowana. Opcja ta powoduje również konwersję ścieżek UNC z \\serwer\udział na __serwer\udział podczas archiwizacji i odtworzenie ich podczas rozpakowywania archiwum. Za pomocą tej opcji można w łatwy sposób utworzyć kopię bezpieczeństwa kilku dysków w jednym archiwum, np.: (aby utworzyć archiwum): rar a -ep3 -r kopia.rar c:\ d:\ e:\ (aby rozpakować takie archiwum): rar x -ep3 kopia.rar Należy zachować rozwagę przy użyciu opcji -ep3 podczas wypakowywania plików - zaleca się używanie tej opcji tylko w przypadku rozpakowywania własnych archiwów lub archiwów pochodzących z zaufanych źródeł, ponieważ jej pomocą można nadpisać dowolny plik znajdujący się na dysku. -ep4<ścieżka> obetnij ścieżkę z początku nazwy Jeśli ta opcja zostanie użyta podczas archiwizacji, to określona ścieżka zostanie usunięta z nazwy archiwizowanych plików - jesli zostanie znaleziona na początku tej nazwy i nie stanowi pełnej nazwy. Porównywanie odbywa się do nazw już przygotowanych do umieszczenia w archiwum - bez nazwy napędu i bez wiodącego separatora ścieżki. Na przykład: rar a -ep4teksty\ebooki biblioteka c:\teksty\ebooki\techniczne spowoduje, że „teksty\ebooki” zostanie usunięte z nazwy każdego archiwizowanego pliku, i ich nazwy będą się rozpoczynać od „techniczne”. Ponieważ ta operacja dotyczny nazw umieszczanych w archiwum, opcja „-ep4c:\teksty\ebooki” byłaby niewłaściwa. Podczas rozpakowywania archiwum ta opcja działa podobnie do opcji -ap<ścieżka>. Określona ścieżka jest usuwana z nazwy jeśli zostanie znaleziona na jej początku. Na przykład: rar x -ep4teksty\ebooki biblioteka podczas wypakowywania usunie ciąg „teksty\ebooki” z tych nazw, które się od niego zaczynają. -e[+] Określa maskę atrybutów wykluczających lub niezbędnych. jest liczbą dziesiętną, ósemkową (poprzedzoną znakiem „0”) lub szesnastkową (poprzedzoną znakami „0x”). Domyślnie, jeśli atrybuty nie zostaną poprzedzone znakiem +, będą oznaczać atrybuty wykluczające. Jeśli rezultat porównania bitowego AND i atrybutów pliku jest niezerowy, to plik nie zostanie przetworzony. Jeśli określenie atrybutów zostanie poprzedzone znakiem +, będzie to oznaczać atrybuty niezbędne - przetwarzane będą tylko te pliki, które posiadają co najmniej jeden z nich W wersji dla Windows istnieje możliwość aby zamiast liczby podać atrybuty symboliczne: D, S, H, A i R odpowiednio dla: katalogów, plików systemowych, plików ukrytych (hidden), plików archiwalnych (archive) i plików tylko-do-odczytu (read-only). Kolejność podawania atrybutów nie jest istotna. Dopuszczalne jest użycie zarówno -e i -e+ w jednym poleceniu. Przykłady: 1) archiwizuj samą strukturę katalogów, bez zawartości rar a -r -e+d katalogi 2) archiwizuj pliki z wyjątkiem ukrytych i systemowych rar a -esh pliki 3) nie wypakowuj plików tylko do odczytu (read-only): rar x -er pliki -f odśwież pliki Opcja może być użyta podczas rozpakowywania lub tworzenia archiwum. Polecenie „a -f” jest równoważne poleceniu „f”. Opcję „-f” można też użyć z poleceniami „m” lub „mf”. Jeśli opcja „-f” zostanie użyta z poleceniem „x” lub „e”, wtedy pliki na dysku zostaną zastąpione przez pliki wypakowane z archiwum tylko wtedy, jeśli są starsze niż pliki w archiwum. -hp[h] szyfruj dane i nagłówki Ta opcja jest podobna do -p[hasło], lecz opcja -p szyfruje tylko dane (zarchiwizowane pliki), zostawiając widoczne pozostałe informacje, jak nazwy zarchiwizowanych plików. Opcja -hp szyfruje wszystko, to znaczy zarchiwizowane pliki, ich nazwy, rozmiary, atrybuty, komentarze i inne dane. Bez podania hasła niemożliwe staje się w takim przypadku nawet wylistowanie zawartości archiwum. Przykład: rar a -hpTWFydGEgOi0p tajne raport.txt doda plik raport.txt do archiwum tajne.rar i zaszyfruje przy użyciu hasła „TWFydGEgOi0p” -ht[b|c] wybierz typ sumy kontrolnej [BLAKE2,CRC32] Spójność danych w archiwum RAR jest chroniona za pomocą sum kontrolnych, które są wyliczane i przechowywane dla każdego zarchiwizowanego pliku. Domyślnie RAR używa sumy kontrolnej CRC32, jednakże archiwum w formacie RAR 5.0 może również zawierać sumy kontrolne wyliczane funkcją BLAKE2sp zamiast CRC32. Opcja -htb włącza sumę kontrolną BLAKE2sp, a -htc - CRC32. Ponieważ CRC32 jest używane domyślnie, opcja -htc zwykle jest potrzebna tylko do przebicia opcji zapisanej w konfiguracji. Rozmiar sumy kontrolnej CRC32 to 32 bity (4 bajty). Choć sposób wyliczania tej sumy jest wystarczający do wykrycia większości błędów danych, to nie jest dostateczny do identyfikacji pliku. Innymi słowy, jeśli dwa pliki mają tę samą wartość sumy CRC32, to niekoniecznie mają tę samą zawartość. Rozmiar sumy kontrolnej BLAKE2sp to 256 bitów (32 bajty). Ponieważ jest to funkcja skrótu używana w kryptografii, praktycznie gwarantuje, że jeśli dwa pliki mają taką samą sumę kontrolną BLAKE2sp, to ich zawartość jest taka sama. Detekcja błędów danych jest również lepiej obsługiwana niż dla CRC32. Ponieważ suma kontrolna BLAKE2sp jest większa, archiwum jest nieco większe w przypadku użycia opcji -htb. Jeśli nagłówki plików nie są zaszyfrowane (nie została użyta opcja -hp), to sumy kontrolne dla zaszyfrowanych plików w archiwum RAR 5.0 są modyfikowane specjalnym algorytmem bazującym na haśle użytym do zaszyfrowania plików. Ma to na celu uniemożliwienie odgadnięcie zawartości pliku na podstawie sumy kontrolnej. Ta opcja jest obsługiwana tylko dla formatu archiwum RAR 5.0, dlatego do jej działania wymagane jest również użycie opcji -ma. Sumy kontrolne plików można wyświetlić poleceniem „vt” lub „lt”. Przykład: rar a -ma -htb listy.rar *.lst spowoduje dodanie do archiwum listy.rar wszystkich plików *.lst oraz wyliczenie dla nich sumy kontrolnej BLAKE2sp. -id[c,d,n,p,q] wyświetl lub wyłącz komunikaty Opcja -idc wyłącza wyświetlanie informacji o programie. Opcja -idd wyłącza wyświetlanie informacji o zakończeniu operacji. Opcja -idn wyłącza wyświetlanie nazw plików podczas tworzenia, testowania lub rozpakowywania archiwum. Wyłącza wyświetlanie komunikatów o utworzeniu katalogu podczas wypakowywania pliku do nieistniejącego katalogu. Może także wpływać na inne polecenia przetwarzania archiwum. Nie ukrywa innych komunikatów ani wskaźnika postępu. Może powodować drobne wizualne zniekształcenia, jak np. nadpisywanie przez wskaźnik postępu kilku ostatnich liter komunikatu błędu. Opcja -idp wyłącza procentowy wskaźnik postępu. Opcja -idq włącza tryb „cichy”, w którym wyświetlane są tylko komunikaty błędów oraz zapytania. Aby użyć kilku tych opcji jednocześnie, można połączyć ich „końcówki” w jedno, np. poprawna jest opcja -idcdp -ieml[.][adres] wyślij archiwum pocztą elektroniczną Opcja ta jest dostępna tylko w wersji dla Windows. Dołącza utworzone lub zaktualizowane archiwum do wiadomości. Aby skorzystać z tej opcji należy mieć zainstalowanego klienta pocztowego, który udostępnia interfejs MAPI (większość obecnych programów pocztowych spełnia ten warunek). Adres można wprowadzić bezpośrednio w tej opcji lub pozostawić pusty - w tym drugim przypadku program pocztowy poprosi o podanie adresu. Można podać kilka adresów oddzielając je przecinkami lub średnikami. Jeśli zaraz za opcją -ieml zostanie umieszczona kropka, archiwum zostanie usunięte po wysłaniu wiadomości. Jeśli opcja ta wystąpi podczas tworzenia archiwum wieloczęściowego, każdy wolumin zostanie wysłany osobno. -ierr wyślij wszystkie komunikaty na stderr -ilog[nazwa] rejestruj błędy w pliku Zapisuje komunikaty błędów w pliku rar.log. Jeśli opcjonalny parametr „nazwa” nie zostanie określony, plik dziennika zostanie utworzony według następującego schematu: Unix: plik .rarlog w katalogu domowym użytkownika Windows: plik rar.log w katalogu %APPDATA%\WinRAR Jeśli parametr „nazwa” zawiera tylko nazwę pliku, bez ścieżki, RAR utworzy plik dziennika w katalogu określonym według powyższego schematu. Podanie nazwy wraz ze ścieżką spowoduje zmianę zarówno nazwy, jak i lokalizacji pliku dziennika. Domyślnie plik dziennika jest zapisywany w kodowaniu UTF-16, lecz można to zmienić za pomocą opcji -scg, np. -scag (zwykłe jednobajtowe kodowanie). Przykład: rar a -ilogc:\log\kopia.log kopia d:\dokumenty spowoduje utworzenie (w przypadku wystąpienia błędów podczas archiwizacji) pliku dziennika c:\log\kopia.log -inul wyłącz wszystkie komunikaty -ioff[n] wyłącz komputer po zakończeniu operacji Opcja -ioff lub -ioff1 powoduje, że po zakończeniu operacji komputer zostanie wyłączony, -ioff2 - zahibernowany, -ioff3 - uśpiony, a -ioff4 - zrestartowany. Działanie tej opcji jest uzależnione od tego, czy system operacyjny obsługuje odpowiednie funkcje. Jeśli uruchomionych jest kilka instancji RARa z tą opcją, to komputer zostanie wyłączony przez tę, która zakończy działanie jako ostatnia. Tylko w wersji dla Windows. -isnd[-] sterowanie dźwiękami powiadomień Opcja -isnd włącza dźwięki powiadomień, a -isnd- je wyłącza. -iver wyświetl numer wersji i zakończ działanie -k zablokuj archiwum RAR nie może modyfikować zablokowanych archiwów, więc zablokowanie archiwum zapobiega jego przypadkowej modyfikacji przez RARa. Może to być przydatne szczególnie w przypadku masowych operacji na grupie archiwów. Ta opcja nie służy zapobieżeniu modyfikacji archiwum przez inne programy niż RAR. Przykład: rar a -k sejf.rar dokumenty -kb zachowaj uszkodzone pliki po wypakowaniu Domyślnie RAR usuwa po wypakowaniu pliki, w których w czasie wypakowywania wystąpił błąd sumy kontrolnej. Opcja -kb powoduje, że pliki z błędami sumy kontrolnej nie są usuwane. -log[fmt][=nazwa] Zapisuje nazwy do pliku dziennika Ta opcja umożliwia zapisanie nazw przetwarzanych archiwów i plików. Zachowaniem tej opcji steruje parametr „fmt”, który może składać się z jednego lub więcej następujących znaków: A - zapisz nazwę archiwum. Jeśli RAR tworzy lub przetwarza woluminy, zapisywane są nazwy wszystkich woluminów. F - zapisz nazwy przetwarzanych plików. Są to nazwy plików dodawanych do archiwum, usuwanych lub wypakowywanych z archiwum, czy też zawartych w archiwum (dla operacji listowania zawartości). P - jeśli plik dziennika o podanej nazwie istnieje, to nowe dane zostaną do niego dopisane, zamiast tworzenia nowego pliku dziennika U - zapisz dane w formacie Unicode. Jeśli nie wystąpi ani „A” ani „F”, domyślnie zostanie przyjęte „A”. Parametr „nazwa” określa nazwę pliku dziennika. Od parametru „fmt” musi być oddzielone znakiem „=”. Jeśli nazwa nie zostanie określona, RAR użyje nazwy „rarinfo.log”. Dopuszczalne jest użycie wielu opcji -log w jednym poleceniu. Ta opcja może być szczególnie przydatna podczas automatycznego przetwarzania archiwów o generowanych nazwach (opcje -ag i -v). Przykłady: 1) zapisz nazwy utworzonych woluminów do pliku listawol.txt: rar a -v100m -loga=listawol.txt wolumin.rar c:\dane 2) zapisz wygenerowaną nazwę archiwum do pliku kopia.txt w formacie Unicode: rar a -ag -logau=kopia.txt kopia.rar mojepliki\* 3) zapisz nazwy testowanych woluminów do pliku listawol.txt oraz nazwy testowanych plików do pliku listaplik.txt: rar t -log=listawol.txt -logf=listaplik.txt wolumin.part01.rar -m wybierz metodę kompresji od 0 do 5 oznacza odpowiednią metodę kompresji: -m0 brak dodaje pliki do archiwum bez kompresji -m1 najszybsza najszybsza metoda (najmniej wydajna) -m2 szybka szybka kompresja -m3 normalna normalna (domyślna) metoda kompresji -m4 dobra dobra kompresja (bardziej efektywna) -m5 najlepsza najlepsza kompresja (najwydajniejsza, ale też najwolniejsza) Jeśli opcja ta nie wystąpi, RAR użyje metody -m3 (normalna kompresja). -ma[4|5] określ wersję formatu archiwum Domyślnie RAR tworzy archiwa w formacie RAR 5.0. Aby utworzyć archiwum w formacie RAR 4.x należy użyć opcji -ma4. Opcji -ma5 lub -ma można użyć aby przebić opcję -ma4 zachowaną w pliku konfiguracyjnym, aby wymusić użycie formatu RAR 5.0. Opcja ta jest brana pod uwagę tylko podczas tworzenia nowego archiwum, a ignorowana podczas modyfikacji istniejącego archiwum. -mc ustaw zaawansowane parametry kompresji Opcja ta jest przeznaczona głównie do testów wydajności i eksperymentów; zwykle lepiej jest pozostawić te ustawienia w gestii RARa. Niewłaściwe użycie tej opcji może spowodować poważne straty w wydajności, należy więc jej używać z rozwagą. Opcja ma następującą składnię: -mc[parametr1][:parametr2][moduł][+ lub -] gdzie jest literą określającą składnik algorytmu kompresji przeznaczony do skonfigurowania. Wartości dla : A - kompresja danych dźwiękowych C - kompresja danych graficznych (true color) D - kompresja delta E - kompresja plików wykonywalnych x86 T - kompresja tekstu Format archiwum RAR 5.0 obsługuje tylko wartości „D” i „E”. Znak „+” umieszczony za modułem oznacza, że RAR ma użyć danego algorytmu do kompresji wszystkich danych; znak „-” całkowicie wyłącza dany moduł z procesu kompresji. Jeśli po module nie będzie żadnego znaku, RAR automatycznie wybierze odpowiednie moduły w zależności od kompresowanych danych oraz metody kompresji. Opcja -mc- wyłącza wszystkie zaawansowane algorytmy kompresji. oraz są zależne od tego, z jakim modułem są używane: Kompresja danych dźwiękowych, kompresja delta: jest liczbą 8-bitowych kanałów (od 1 do 31). RAR rozdziela kanały na 8-bitowe, np.: dwa 16-bitowe kanały zostaną potraktowane jak 4 kanały 8-bitowe. jest ignorowany. Kompresja plików wykonywalnych x86, kompresja danych graficznych: i są ignorowane. Kompresja tekstu: Algorytm kompresji tekstu umożliwia uzyskanie lepszych rezultatów podczas kompresji czystego tekstu. Nie może on jednak używać wielu procesorów, co powoduje, że jest wolniejszy w porównaniu do ogólnych algorytmów kompresji w środowisku wieloprocesorowym lub wielordzeniowym. Ponadto dekompresja danych skompresowanych tym algorytmem jest wolniejsza, niezależnie od liczby procesorów czy rdzeni. Z tego powodu specjalny algorytm kompresji tekstu jest domyślnie wyłączony. Aby go włączyć należy użyć opcji -mct (RAR użyje tego algorytmu automatycznie do odpowiednich danych). Opcja -mct+ spowoduje, że specjalny algorytm kompresji tekstu zostanie użyty dla wszystkich przetwarzanych danych. Opcja -mct może także zawierać parametry. Pełna składnia tej opcji to -mc[parametr1][:parametr2]t[+ lub -]. jest numerem algorytmu PPM (od 2 do 63). Zwykle większa wartość zwiększa stopień kompresji, lecz tylko jeśli jest wystarczająco dużo pamięci. Jeśli zabraknie pamięci, rezultat może być odwrotny. Większe wartości spowalniają proces kompresji i dekompresji. jest ilością (w megabajtach) pamięci przydzielonej algorytmowi (od 1 do 128). Większe wartości mogą zwiększyć stopień kompresji, lecz należy mieć na uwadze, że PPM używa tyle samo pamięci do kompresji jak i do dekompresji, więc jeśli przydzielić za dużo pamięci podczas kompresji, inni użytkownicy mogą mieć problem z dekompresjią takiego archiwum na komputerze, który ma mniej pamięci. Dekompresja może się udać mimo to (przy użyciu pamięci wirtualnej), lecz może znacznie się spowolnić. Przykłady: 1) opcja -mc1a+ wymusza używanie kompresji audio mono 8-bitowej dla wszystkich danych 2) opcja -mc10:40t+ wymusza użycie kompresji tekstu dla wszystkich danych, wybiera algorytm numer 10 i przydziela mu 40 MB pamięci 3) opcja -mc12t wybiera algorytm numer 12 dla kompresji tekstu, lecz pozostawia w gestii RARa decyzję kiedy ma jej użyć 4) opcje -mct -mcd- włączają kompresję tekstu i wyłączają kompresję delta -md[k,m,g] wybierz rozmiar słownika Słownik jest specjalnym obszarem pamięci używanym przez archiwizer podczas pracy. Jeśli rozmiar kompresowanego pliku (lub wszystkich plików w przypadku archiwum ciągłego) jest większy niż rozmiar słownika, wtedy zwiększenie słownika spowoduje wzrost stopnia kompresji, zmniejszenie prędkości kompresji oraz zwiększenie zapotrzebowania na pamięć. Dla archiwów w formacie RAR 4.x rozmiar słownika może wynosić: 64 KB, 128 KB, 256 KB, 512 KB, 1 MB, 2 MB, 4 MB. Dla archiwów w formacie RAR 5.0 rozmiar słownika może wynosić: 128 KB, 256 KB, 512 KB, 1 MB, 2 MB, 4 MB, 8 MB, 16 MB, 32 MB, 64 MB, 128 MB, 256 MB, 512 MB, 1 GB. W celu określenia rozmiaru można używać modyfikatorów „k”, „m” i „g” oznaczających, odpowiednio, kilobajty, megabajty i gigabajty, np. -md64m oznacza słownik o rozmiarze 64 MB. Jeśli żaden modyfikator nie zostanie podany, RAR zakłada, że było to „m”. Oznacza to, że opcje -md64m i -md64 są równoznaczne. Podczas kompresji RAR potrzebuje około 6 razy więcej pamięci niż określony rozmiar słownika, dlatego słowniki o rozmiarach 512MB i 1GB są dostępne tylko w 64-bitowej wersji RARa. Podczas dekompresji RAR potrzebuje niewiele więcej pamięci niż rozmiar słownika użyty podczas kompresji, dlatego zarówno 32- jak i 64-bitowa wersja są w stanie rozpakować archiwum, w którym użyto słownika o rozmiarze nawet 1GB. Jeśli rozmiar wszystkich archiwizowanych plików w trybie ciągłym lub największego pliku w trybie zwykłym jest co najmniej dwukrotnie mniejszy niż wybrany rozmiar słownika, RAR może go zmniejszyć. Dzięki temu zmniejsza się użycie pamięci bez straty na jakości kompresji. Domyślnym rozmiarem słownika dla archiwów RAR 4.x jest 4MB, a dla archiwów RAR 5.0 - 32MB. Przykład: rar a -s -ma -md128 lib *.dll spowoduje utworzenie ciągłego archiwum w formacie RAR 5.0 o słowniku wielkości 128 MB. -me[par] ustaw parametry szyfrowania W obecnej wersji obsługiwany jest tylko parametr „s”. Opcja -mes umożliwia pominięcie zaszyfrowanych plików podczas rozpakowywania lub testowania archiwum. -ms[lista] określ pliki do archiwizacji bez kompresji Określa typy plików, które będą archiwizowane bez kompresji. Za pomocą tej opcji można archiwizować już skompresowane pliki, co zwiększa prędkość archiwizacji bez spadku stopnia kompresji. Opcjonalna określa listę rozszerzeń plików (oddzielonych średnikami). Na przykład, podanie -msrar;zip;jpg spowoduje, że RAR zarchiwizuje bez kompresowania archiwa RAR i ZIP oraz obrazki w formacie JPG. Lista może również zawierać symbole wieloznaczne, np.: -ms*.rar;*.zip;*.jpg. Dopuszcza się także wielokrotne użycie opcji -ms w jednym poleceniu, np.: -msrar -mszip zamiast -msrar;zip. W systemie Unix opcja -ms zawierająca listę rozszerzeń musi być ujęta w cudzysłów. Robi się to w celu zapobieżenia przetwarzania średnika przez interpreter powłoki (shell). Zamiast tego można wykorzystać możliwość wielokrotnego użycia opcji -ms w jednym poleceniu. Jeśli nie zostanie podana, RAR użyje domyślnego zestawu rozszerzeń, który zawiera: 7z, ace, arj, bz2, cab, gz, jpeg, jpg, lha, lz, lzh, mp3, rar, taz, tgz, xz, z, zip, zipx -mt ustaw liczbę wątków Parametr może przybierać wartości od 1 do 64. Określa pożądaną maksymalną liczbę wątków dla kompresji i innych funkcji RARa, które mogą uruchamiać wiele wątków. Choć RAR stara się trzymać tej wartości, to czasem rzeczywista liczba aktywnych wątków może być wyższa. Zmiana parametru ma nieznaczny wpływ na stopień kompresji, dlatego archiwa utworzone z różnymi parametrami opcji -mt nie będą identyczne pomimo zachowania tych samych pozostałych opcji kompresji. Jeśli opcja -mt nie wystapi w poleceniu, RAR spróbuje wykryć liczbę dostępnych procesorów i wybrać optymalną liczbę wątków kompresji. -n Dodatkowy filtr pliku Opcja ta powoduje, że RAR nałoży dodatkowy filtr na pliki do przetworzenia. W opcji mogą wystąpić symbole wieloznaczne. Przeczytaj opis opcji -x aby zapoznać się ze składnią symboli wieloznacznych. Opcja może wystąpić wielokrotnie w jednym poleceniu. Opcja ta nie zastępuje zwykłych masek plików, które muszą się znaleźć w poleceniu, a jedynie stanowi dodatkowy filtr ograniczający pliki, które będą przetwarzane, co w niektórych przypadkach może skrócić (uprościć) polecenie, np. aby zarchiwizować wszystkie pliki *.txt i *.lst z katalogów „Projekt” i „Info”, można wydać takie polecenie: rar a -r text Projekt\*.txt Projekt\*.lst Info\*.txt Info\*.lst lub takie, używające opcji -n: rar a -r -n*.txt -n*.lst text Projekt Info -n@ wczytaj dodatkowe filtry z określonej listy Opcja ta ma podobne działanie do -n z tą różnicą, że filtry (maski) plików do przetworzenia wczytuje z podanego pliku listy. Jeśli parametr zostanie pominięty, filtry plików zostaną wczytane ze standardowego urządzenia wejściowego (z klawiatury). Ta opcja nie zastępuje zwykłych list czy masek plików - nadal należy je określić w poleceniu. Służy ona jedynie do dodatkowego odfiltrowania plików. Przykład: rar a -r -n@lista2.txt tekst Projekt Info @lista.txt -oc odtwórz atrybut „skompresowany” (tylko w wersji dla Windows) Ta opcja umożliwia odtworzenie plikom i katalogom atrybutu „skompresowany” (na dyskach NTFS). RAR zachowuje ten atrybut w archiwum, ale domyślnie go nie odtwarza. -oh Zachowaj twarde dowiązania jako dowiązania a nie pliki Jeśli archiwizowane pliki posiadają kilka twardych dowiązań, to ta opcja powoduje, że w archiwum oryginalny plik zostanie zapisany normalnie, a jego twarde dowiązania jako odwołania do niego. Podczas wypakowywania takich plików RAR będzie tworzył twarde dowiązania zamiast zwykłych plików. Nie wolno usunąć z archiwum ani zmienić nazwy pierwszego pliku (tego, do którego odnoszą się odwołania), ponieważ uniemożliwi to wypakowanie plików odwołujących się do niego. Jeśli pierwszy plik zostanie zmodyfikowany, modyfikacji ulegną również pliki odwołujące się do niego. Aby poprawnie odtworzyć twarde dowiązania oryginalny plik również musi być wypakowany w tej samej operacji. Opcja ta jest obsługiwana tylko dla formatu archiwum RAR 5.0. -oi[0-4][:] Zachowaj identyczne pliki jako referencje Opcja -oi0 (lub -oi-) wyłącza przetwarzanie identycznych plików co powoduje, że są one archiwizowane w normalny sposób. Może być zastosowana w celu przebicia opcji -oi zapisanej w pliku konfiguracyjnym. Jeśli zastosowana zostanie opcja -oi1 (lub -oi), to RAR podda analizie zawartość plików przed rozpoczęciem archiwizacji. Jeśli zostanie znalezionych kilka plików o identycznej zawartości, to pierwszy z nich zostanie normalnie zarchiwizowany, natomiast zamiast jego duplikatów w archiwum zostaną umieszczone tylko odwołania do niego. Pozwala to zredukować rozmiar archiwum, lecz wprowadza pewne ograniczenia co do samego archiwum. Nie wolno usunąć z archiwum ani zmienić nazwy pierwszego pliku (tego, do którego odnoszą się odwołania), ponieważ uniemożliwi to wypakowanie plików odwołujących się do niego. Jeśli pierwszy plik zostanie zmodyfikowany, modyfikacji ulegną również pliki odwołujące się do niego. Aby poprawnie wypakować pliki odwołujące się do innego pliku, to ten inny plik również musi być wypakowany w tej samej operacji. Zaleca się używanie opcji -oi tylko podczas kompresji dużej liczby identycznych plików, kiedy to archiwum nie będzie później modyfikowane, a rozpakowywane będzie zawsze w całości. Jeśli wszystkie identyczne pliki są na tyle małe, że mieszczą się w rozmiarze słownika kompresji (określonego opcją -md), to lepiej jest użyć opcji -s zamiast -oi. Opcja -oi2 jest podobna do -oi1 z tą różnicą, że przed rozpoczęciem archiwizacji zostaną wyświetlone nazwy szystkich znalezionych indetycznych plików. Opcje -oi3 i -oi4 umożliwiają użycie RARa do wygenerowania listy identycznych plików. Choć w poleceniu trzeba podać nazwę archiwum, to żadne archiwum z uzyciem tych opcji nie zostanie utworzone. W przypadku opcji -oi3 wyświetlane są rozmiary i nazwy identycznych plików, a każda grupa identycznych plików jest oddzielona od następnej pojedynczą pustą linią. Opcja -oi4 powoduje, że RAR wyświetla tylko nazwy plików, pomijając pierwszy plik - co w efekcie daje listę samych duplikatów. Opcjonalny parametr pozwala określić minimalny rozmiar pliku. Ta wartość stanowi granicę, poniżej której RAR nie próbuje nawet badać, czy plik ma duplikaty. Jeśli ten parametr nie wystąpi, to RAR domyślnie przyjmuje rozmiar 64 KB. Zbyt mała wartość tego parametru może wydłużyć czas wyszukiwania duplikatów. Opcje -oi1 i -oi2 są obsługiwane tylko dla formatu archiwum RAR 5.0 Przykłady: rar a -oi -ma arc01 archiwizuje zawartość bieżącego katalogu do archiwum „arc01”, a znalezione identyczne pliki zachowuje jako odwołania. rar a -oi3:1000000 -r asdfg c:\zdjęcia\*.jpg tworzy listę duplikatów plików *.jpg o rozmiarach większych lub równych 1000000 bajtów znajdujących się w katalogu c:\zdjęcia i jego podkatalogach. -ol[a] przetwarzaj dowiązania symboliczne jako dowiązania [ścieżki absolutne] Ta opcja powoduje, że symboliczne dowiązania są zachowywane w archiwum jako dowiązania i właściwa zawartość pliku lub katalogu nie jest przechowywana. W wersji dla Windows opcja ta powoduje również zachowywanie punktów ponownej analizy (reparse point). Takie dowiązania są odtwarzane podczas wypakowywania z archiwum. Opcja ta jest obsługiwana dla formatu RAR 4.x i RAR 5.0 w systemie Unix, a w systemie Windows tylko dla formatu RAR 5.0. W Windows, aby podczas wypakowywania odtworzyć dowiązania symboliczne, może być konieczne posiadanie uprawnień administratora. Jeśli opcja -ol wystąpi podczas archiwizacji, to RAR doda wszystkie napotkane dowiązania niezależnie od tego, na jaki obiekt wskazują. Podczas rozpakowywania archiwum RAR domyślnie pomija dowiązania wskazujące na obiekty znajdujące się poza katalogiem docelowym, dowiązania ze ścieżkami absolutnymi, takie, które posiadają wiele „..” (wskazań na katalog nadrzędny) oraz posiadające inne potencjalnie niebezpieczne parametry. Aby wypakować takie dowiązania, należy posłużyć się opcją -ola. Dowiązania wskazujące na obiekty znajdujące się poza katalogiem docelowym mogą stanowić zagrożenie bezpieczeństwa. Należy je wypakowywać jedynie z archiwów pochodzących z zaufanych źródeł (np. własne kopie bezpieczeństwa). Dowiązania symboliczne, które WinRAR uważa za bezpieczne, nie podlegają ograniczeniom i są wypakowywane niezależnie od wystąpienia tej opcji. -oni dopuść potencjalnie niekompatybilne nazwy System plików NTFS dopuszcza nazwy plików zawierające na końcu spacje i kropki, jak również zarezerwowane nazwy urządzeń, lecz wiele programów w Windows nie potrafi prawidłowo ich przetworzyć. Jeśli ta opcja nie zostanie użyta, to podczas wypakowywania RAR usunie z nazw plików znajdujące się na końcu spacje i kropki, a nazwy plików posiadające zarezerwowane nazwy urządzeń (np. aux) poprzedzi znakiem „_” (podkreślenie). Aby nazwy pozostały niezmodyfikowane, należy użyć tej opcji. Może to się jednak wiązać z zagrożeniem bezpieczeństwa. Dostępne tylko w wersji dla Windows. -op<ścieżka> określ katalog docelowy Określa katalog, w którym zostaną umieszczone pliki wypakowane za pomocą poleceń „x” i „e”. Jeśli określony katalog nie istnieje, RAR go utworzy. W przeciwieństwie do parametru z linii poleceń, opcja -op dopuszcza ścieżkę bez końcowego separatora. Przykład: rar x -opgrafiki rysunki wypakuje zawartość archiwum rysunki.rar do katalogu „grafiki”. -or automatycznie zmieniaj nazwę wypakowywanego pliku jeśli plik o tej samej nazwie już istnieje. Nowe nazwy przemianowanych plików będą miały format „plik(N).txt”, gdzie „plik.txt” to oryginalna nazwa pliku a „N” jest kolejnym numerem. -os zachowaj strumienie NTFS (tylko w wersji dla Windows) Ta opcja ma znaczenie tylko dla Windows pracujących na systemie plików NTFS. Umożliwia ona zachowywanie dodatkowych strumieni danych powiązanych z plikami. Jest to szczególnie ważne w przypadku używania programów wykorzystujących takie strumienie. Strumienie nie są zachowywane dla plików używających szyfrowania NTFS (szyfrowanie na dysku). -ow Opcja ta służy do zachowywania i odtwarzania atrybutów związanych z prawami do plików. W systemach Unix RAR zachowuje informacje o właścicielu i grupie pliku. W Windows zapisywane są informacje o właścicielu, grupie, prawa do pliku oraz informacja audytowa, lecz tylko jeśli posiadasz prawa do odczytu tych informacji. Należy mieć na uwadze, że w Windows takie informacje dostępne są tylko w systemie plików NTFS. -o[+|-] Ustawia tryb nadpisywania. Opcja może być użyta zarówno podczas archiwizacji jak i wypakowywania plików. Dostępne tryby: -o Zapytaj przed nadpisaniem (jest to ustawienie domyślne dla wypakowywania) -o+ Nadpisz wszystkie pliki (ustawienie domyślne dla aktualizacji plików w archiwum) -o- Pomiń istniejące pliki -p[hasło] ustaw hasło Ustawia hasło używane do szyfrowania plików podczas archiwizacji, lub do deszyfrowania podczas wypakowywania. Wielkość liter w haśle jest istotna. Maksymalna długość hasła to 127 znaków - dłuższe hasła zostaną przycięte do tej długości. W przypadku braku hasła w linii poleceń, RAR poprosi o jego wprowadzenie. Jeśli parametr nie jest określony, to można zamiast niego użyć przekierowania pliku. Przykłady: 1) rar a -psekret teksty.rar *.txt dodaje pliki *.txt do archiwum „teksty” i szyfruje je hasłem „sekret”. 2) rar -p teksty.rar *.txt < hsl.txt jako hasło zostanie użyta zawartość pliku hsl.txt -qo[-|+] dodaj informacje szybkiego otwarcia [nie dodawaj|wymuś] W archiwum RAR informacje o pliku, jak jego nazwa, czas, rozmiar i atrybuty, są umieszczane bezpośrednio przed zawartością tego pliku. To podejście jest bardziej odporne na uszkodzenia niż przechowywanie wszystkich nagłówków w jednym miejscu - bo w przypadku uszkodzenia takiego zbioru nagłówków spowodowałoby utratę zawartości całego archiwum. Choć ten sposób jest lepszy jeśli chodzi o bezpieczeństwo, to otwieranie archiwum i odczytywanie tych nagłówków, rozrzuconych po całym archiwum, zajmuje więcej czasu. Aby przyspieszyć otwieranie archiwum i nie tracić na bezpieczeństwie danych, archiwa w formacie RAR 5.0 mogą przechowywać opcjonalny blok danych zawierający same nagłówki plików. Taki blok jest umieszczany na końcu archiwum. Oprócz tego archiwum RAR 5.0 zawiera normalne nagłówki rozrzucone po całym archiwum, jak do tej pory. Ponieważ taki blok nagłówków jest ciągły, może być szybko odczytany. Każdy nagłówek pliku znajdujący się w tym bloku jest chroniony sumą kontrolną. Jeśli RAR wykryje, że blok szybkiego otwarcia jest uszkodzony, to będzie odczytywał nagłówki rozrzucone po archiwum. Blok szybkiego otwarcia zawiera pełne kopie nagłówków plików, z których każdy może mieć długość dochodzącą do kilkuset bajtów. To oczywiście powoduje wzrost wielkości archiwum, co jest najbardziej zauważalne w przypadku archiwum zawierającego dużą liczbę małych plików. Domyślnie zatem, gdy nie zostanie użyta opcja -qo, lub zostanie ona użyta bez parametrów, RAR zapisuje w bloku szybkiego otwarcia nagłówki tylko relatywnie dużych plików. Konkretna wartość graniczna, od której RAR uznaje plik za „duży”, może zależeć od wersji RARa. Takie podejście daje dość dobrą prędkość otwierania archiwum i odczytu jego zawartości i nie powoduje zbyt dużego przyrostu rozmiaru. Aby uzyskać największą prędkość otwierania archiwum nie dbając o jego rozmiar, można użyć opcji -qo+ co spowoduje, że RAR umieści nagłówki wszystkich plików w bloku szybkiego otwarcia. Aby zaś uzyskać jak najmniejsze archiwum nie dbając o prędkość jego otwierania, można użyć opcji -qo- co spowoduje, że RAR w ogóle nie utworzy bloku szybkiego otwarcia. -r przeszukaj podkatalogi Opcja może być użyta z poleceniami: „a”, „u”, „f”, „m”, „x”, „e”, „t”, „p”, „v”, „l”, „c”, „cf” oraz „s”. Jeśli zostanie użyta z poleceniami „a”, „u”, „f” lub „m”, zostaną przetworzone pliki znajdujące się we wszystkich podkatalogach jak również w bieżącym katalogu. Jeśli zostanie użyta z poleceniami „x”, „e”, „t”, „p”, „v”, „l”, „c”, „cf” lub „s”, zostaną przetworzone archiwa znajdujące się we wszystkich podkatalogach jak również w bieżącym katalogu. -r- nie przeszukuj podkatalogów Nawet bez opcji -r RAR może przeszukiwać podkatalogi w niektórych sytuacjach. Opcja -r- zapobiega tym sytuacjom. Gdy podczas archiwizacji poda się nazwę katalogu i ta nazwa nie zawiera symboli wieloznacznych, RAR domyślnie dodaje do archiwum całą zawartość tego katalogu nawet jeśli nie podano opcji -r. Na przykład, polecenie: rar a -r- arc jakis_katalog doda do archiwum jedynie pusty katalog „jakis_katalog”, bez jego ewentualnej zawartości. Z kolei polecenie: rar a -r- arc c:\ zarchiwizuje zawartość głównego katalogu na dysku C:, bez uwzględnienia podkatalogów. -r0 Podobnie do -r, lecz gdy zostanie użyta z poleceniami „a”, „u”, „f”, „m” spowoduje przeszukanie podkatalogów tylko dla nazw zawierających symbole wieloznaczne. Ta opcja działa tylko dla nazw plików. Przykład: rar a -r0 dokumenty.rar *.doc readme.txt dodaje pliki *.doc z bieżącego katalogu i jego podkatalogów oraz plik readme.txt tylko z bieżącego katalogu do archiwum dokumenty.rar. W przypadku użycia opcji -r, RAR poszukiwałby pliku readme.txt również w podkatalogach. -ri

[:] ustaw priorytet i czas zaśnięcia Opcja jest dostępna tylko w wersji RARa dla Windows. Ta opcja jest używana do regulacji użycia czasu procesora przez RARa w środowisku wielozadaniowym. Priorytet może przybierać wartości od 0 do 15. Jeśli

jest równe 0, użyty zostanie domyślny priorytet. 1 oznacza najniższy a 15 - najwyższy możliwy priorytet. Czas zaśnięcia jest liczbą o wartości od 0 do 1000 (w milisekundach). Jest to czas, na jaki RAR zawiesi swe działanie po każdej operacji odczytu lub zapisu podczas archiwizacji lub wypakowywania. Ustawienie czasu zaśnięcia jest przydatne gdy ustawienie priorytetu nie wystarcza do zmniejszenia obciążenia systemu w zadowalającym stopniu. Przykład: rar a -ri0:10 kopia *.* uruchamia RARa z domyślnym priorytetem i czasem zaśnięcia 10 ms po każdym odczycie lub zapisie. -rr[N] dodaj dane naprawcze Ta opcja jest używana podczas tworzenia lub modyfikowania archiwum i powoduje dodanie do niego danych naprawczych. Patrz opis polecenia „rr[N]”. -rv[N] utwórz woluminy naprawcze Opcja ta może być użyta podczas tworzenia archiwum wieloczęściowego w celu utworzenia woluminów naprawczych. Patrz opis polecenia „rv[N]”. -s utwórz ciągłe archiwum Archiwum ciągłe jest archiwum utworzonym za pomocą specjalnego algorytmu, który traktuje niektóre lub wszystkie pliki w archiwum jak pojedynczy strumień danych. Używanie tego algorytmu zwiększa stopień upakowania danych, szczególnie podczas archiwizowania dużych ilości małych plików. Ma to też swoje wady: wolniejsze aktualizowanie istniejącego archiwum, wolniejszy dostęp do wybranych pojedynczych plików oraz zmniejszona odporność na uszkodzenia. Zwykle pliki w ciągłym archiwum sortowane są według rozszerzenia, lecz można to zmienić używając opcji -ds lub tworząc własny plik definiujący kolejność - „rarfiles.lst”. Przykład: rar a -s -md512 sources.rar *.asm -r utwórz ciągłe archiwum „sources.rar” przy użyciu słownika o wielkości 512 KB, przeszukując wszystkie podkatalogi począwszy od katalogu bieżącego dodając tylko pliki *.asm -s utwórz ciągłe grupy plików Podobnie do -s, lecz statystyki ciągłości są liczone od nowa po zarchiwizowaniu plików. Powoduje to zwykle spadek stopnia kompresji, lecz także zmniejsza ryzyko utraty danych w przypadku uszkodzenia ciągłego archiwum. -sc[obiekty] Opcja ta umożliwia określenie kodowania znaków. Parametr „kodowanie” jest wymagany i może przyjąć jedną z następujących wartości: U - Unicode UTF-16 F - Unicode UTF-8 A - domyślne kodowanie jednobajtowe (w Windows jest to ANSI) O - kodowanie OEM (DOS). Tylko w wersji dla Windows. Kolejność bajtów w plikach w formacie Unicode UTF-16 jest określana na podstawie znacznika znajdującego się na pocątku takiego pliku. Jeśli plik nie posiada takiego znacznika, WinRAR założy, że kolejność bajtów to „little endian”. Parametr „obiekty” jest opcjonalny i może przyjąć jedną z następujących wartości: G - plik dziennika tworzony przy użyciu opcji -ilog L - plik listy C - plik komentarza R - komunikat przekierowywany do pliku lub strumienia (tylko w wersji dla Windows) Dozwolone jest określenie więcej niż jednego obiektu, na przykład -scolc. Jeśli parametr „obiekty” nie zostanie wyspecyfikowany, podany zestaw znaków zostanie zastosowany do wszystkich obiektów. Opcja ta wpływa na przetwarzanie plików określonych opcją -z[plik], plików list oraz plików komentarzy zapisywanych za pomocą polecenia „cw”. Przykłady: 1) rar a -scol dane @lista Odczytuje nazwy zawarte w pliku „lista” używając kodowania OEM 2) rar c -scuc -zkomentarz.txt dane Traktuje plik komentarz.txt jako tekst Unicode 3) rar cw -scuc dane komentarz.txt Zapisuje komentarz do pliku komentarz.txt używając kodowania Unicode 4) rar lb -scur dane > lista.txt Zapisuje nazwy plików z archiwum dane.rar do pliku lista.txt używając kodowania Unicode -se utwórz ciągłe grupy według rozszerzenia Podobnie do -s, lecz statystyki ciągłości są liczone od nowa jeśli zmieni się rozszerzenie archiwizowanego pliku. Powoduje to zwykle spadek stopnia kompresji, lecz także zmniejsza ryzyko utraty danych w przypadku uszkodzenia ciągłego archiwum. -sfx[nazwa] utwórz samorozpakowujące się archiwum Jeśli ta opcja zostanie użyta podczas tworzenia nowego archiwum, zostanie utworzone samorozpakowujące się archiwum (SFX). Domyślnie RAR używa modułu SFX o nazwie default.sfx znajdującego się w tym samym katalogu co rar.exe (w wersji dla Windows) lub, w wersji dla Unix, w katalogu domowym użytkownika, w /usr/lib lub w /usr/local/lib. Można też wskazać użycie innego modułu SFX poprzez podanie jego nazwy w parametrze [nazwa]. Przykład: utwórz samorozpakowujące się archiwum przy użyciu podanego modułu SFX („wincon.sfx”) rar a -sfxwincon.sfx myinst -si[nazwa] Opcja ta powoduje, że podczas tworzenia, rozpakowywania i testowania archiwum dane zostaną odczytane ze stdin (standardowe urządzenie wejściowe). Podczas tworzenia archiwum opcjonalny parametr „nazwa” umożliwia nadanie nazwy, pod jaką odczytane dane zostaną zachowane w archiwum; jeśli on nie zostanie podany, dane zostaną zachowane pod nazwą „stdin”. Podczas rozpakowywania nazwa archiwum określona w linii poleceń jest używana tylko w wyświetlanych komunikatach, a właściwe dane do przetworzenia są odczytywane ze stdin. Można zatem podać jakąkolwiek nazwę archiwum. Podczas odczytywana danych ze stdin RAR nie może wykonywać operacji wymagających sięgania do danych wstecz. Niektóre z tych niemożliwych do wykonania operacji to wyświetlanie komentarzy, testowanie danych naprawczych, używanie informacji szybkiego otwarcia, przetwarzanie archiwów wieloczęściowych. Jakikolwiek monit wymagający interakcji z użytkownikiem jest niedozwolony w przypadku użycia opcji -si i skutkuje zakończeniem działania programu. Jeśli w grę wchodzi nadpisywanie istniejących plików lub wypakowywanie zaszyfrowanych plików, można tych monitów uniknąć stosując odpowiednie opcje -o[+|-|r], -p czy -mes. Przykłady: 1) zarchiwizuj listę plików *.txt jako „pliki_txt.txt” w archiwum test.rar dir C:\Windows\*.txt /s/b | rar a -sipliki_txt.txt test 2) rozpakuj archiwum dokumenty.rar do katalogu „dokumenty” type dokumenty.rar | rar x -si -o+ -pHasło asdf dokumenty\ -sl Przetwarza tylko te pliki, których rozmiar jest mniejszy niż ten określony parametrem . Parametr podaje się w bajtach. -sm Przetwarza tylko te pliki, których rozmiar jest większy niż ten określony parametrem . Parametr podaje się w bajtach. -sv twórz niezależne ciągłe woluminy Domyślnie RAR próbuje przerwać ciągłość strumienia danych tak wcześnie jak to tylko możliwe po rozpoczęciu tworzenia nowego woluminu, lecz tylko jeśli od ostatniego przerwania ciągłości nastąpiła kompresja znacznej ilości danych (kilka megabajtów). Opcja ta zmusza RARa do zignorowania rozmiaru skompresowanych danych i przerwania ciągłości strumienia danych. Zmniejsza to stopień kompresji lecz zwiększa szanse na wypakowanie części danych w przypadku uszkodzenia jednego z woluminów takiego archiwum. Czasami jednak przerwanie ciągłości nie jest możliwe nawet przy użyciu tej opcji. Na przykład nie można tego zrobić dla jednego wielkiego pliku dzielonego na woluminy. Przerwanie ciągłości jest możliwe tylko dla odrębnych plików. Opcja ta jest ignorowana w przypadku tworzenia zwykłych (nie dzielonych) archiwów. -sv- twórz zależne ciągłe woluminy Wyłącza przerywanie ciągłości strumienia danych pomiędzy woluminami. Zwiększa to nieco stopień kompresji, lecz znacznie zmniejsza szanse na odzyskanie danych w przypadku uszkodzenia jednego z woluminów z takiego archiwum. Opcja ta jest ignorowana w przypadku tworzenia zwykłych (nie dzielonych) archiwów. -s- wyłącz ciągłe archiwizowanie -t testuj pliki po zarchiwizowaniu Opcja ta jest przydatna szczególnie z poleceniem „m” - pliki zostaną usunięte tylko jeśli testowanie przebiegnie bezbłędnie. -ta[m,c,a,o] przetwarzaj pliki zmodyfikowane po określonej dacie Pliki dokładnie spełniające określony warunek czasowy są uwzględniane. Format daty to RRRRMMDDggmmss. Można również używać separatorów „-” lub „:” oraz pomijać końcowe pola. Np. następująca forma jest poprawna: -ta2001-10-25. RAR zinterpretuje to jak -ta20011025000000, co oznacza „pliki zmodyfikowane po godzinie 00:00:00 25 października 2001” Aby określić typ określanego czasu należy użyć modyfikatorów „m”, „c”, „a” (odpowiednio - czas modyfikacji, utworzenia (lub ctime w systemie Unix), ostatniego użycia), np. -tac20011025 określa czas utworzenia (lub ctime). Brak modyfikatora spowoduje, że zostanie przyjęty czas modyfikacji. Opcja ta dopuszcza użycie kilku modyfikatorów na raz, np. -tamc20151019 określa czas modyfikacji i utworzenia. Zamiast tego można w linii poleceń umieścić tę opcję kilkukrotnie z różnymi modyfikatorami. Domyślnie filtrowanie względem daty wymaga spełnienia wszystkich warunków (jeśli podano więcej niż jeden). Aby spowodować, żeby plik spełniający dowolny warunek (a nie wszystkie) został uwzględniony, należy dodać do opcji modyfikator „o”. Na przykład, użycie -taco20151019 -tamo20151023 spowoduje, że uwzględnione zostaną pliki utworzone po 2015-10-19 lub zmodyfikowane po 2015-10-23. -tb[m,c,a,o] przetwarzaj pliki zmodyfikowane przed określoną datą Pliki dokładnie spełniające określony warunek czasowy są wykluczane. Format daty jest identyczny z tym opisanym przy opcji -ta -tk zachowaj czas archiwum Powoduje, że podczas aktualizacji archiwum RAR nie zmienia jego czasu. -tl ustaw czas archiwum na czas najnowszego pliku Powoduje, że podczas modyfikacji archiwum RAR ustawia czas jego ostatniej modyfikacji na czas najnowszego pliku, który się w nim się znajduje. -tn[m,c,a,o] przetwarzaj pliki nowsze niż podany okres czasu. Pliki dokładnie spełniające określony warunek czasowy są uwzględniane. Format określenia czasu: [d][h][m][s] Na przykład, aby przetwarzać pliki nowsze niż 15 dni należy posłużyć się opcją -tn15d, a nowsze niż 2 godziny i 30 minut -tn2h30m Aby określić typ określanego czasu należy użyć modyfikatorów „m”, „c”, „a” (odpowiednio - czas modyfikacji, utworzenia (ctime w systemie Unix), ostatniego użycia), np. -tnc2h30m określa czas utworzenia (lub ctime). Brak modyfikatora spowoduje, że zostanie przyjęty czas modyfikacji. Opcja ta dopuszcza użycie kilku modyfikatorów na raz, np. -tnmc30d określa czas modyfikacji i utworzenia. Zamiast tego można w linii poleceń umieścić tę opcję kilkukrotnie z różnymi modyfikatorami. Domyślnie filtrowanie względem daty wymaga spełnienia wszystkich warunków (jeśli podano więcej niż jeden). Aby spowodować, żeby plik spełniający dowolny warunek (a nie wszystkie) został uwzględniony, należy dodać do opcji modyfikator „o”. Na przykład, użycie -tnco30d -tnmo20d spowoduje, że uwzględnione zostaną pliki utworzone później niż 30 dni temu lub zmodyfikowane później niż 20 dni temu. -to[m,c,a,o] przetwarzaj pliki starsze niż podany okres czasu. Pliki dokładnie spełniające określony warunek czasowy są wykluczane. Format tej opcji jest analogiczny do formatu opcji -tn -ts[m,c,a,p][+,-,1] zapisz lub odtwórz czas pliku Opcja –tsm powoduje, że RAR zachowa czas modyfikacji pliku. Opcja -tsc w Windows zachowuje czas utworzenia, a w systemie Unix czas zmiany (ctime) pliku. Opcja -tsa z kolei zachowuje czas ostatniego użycia pliku. Dopuszczalne jest użycie wielu opcji w jednym poleceniu, np. „-tsc -tsa”. Jeśli w opcji nie zostanie wyszczególniony żaden ze znaków „m”, „c” lub „a”, RAR domyślnie przyjmie, że wszystkie z nich zostały użyte. Dołączenie znaku „+” spowoduje, że dany typ czasu zostanie zachowany w maksymalnej precyzji. Zależy to od systemu operacyjnego oraz systemu plików - może to być dokładność rzędu 100 nanosekund w Windows, i 1 nanosekundy w systemie Unix. Dołączenie znaku „1” spowoduje, że WinRAR użyje 1-sekundowej precyzji. Dołączenie znaku „-” spowoduje, że dany typ czasu w ogóle nie zostanie zachowany. Jeśli żaden ze znaków „+”, „-” lub „1” nie zostanie dołączony, RAR domyślnie przyjmie, że został użyty znak „+”, zatem zarówno opcja „-ts+” jak i „-ts” spowodują zachowanie wszystkich trzech typów czasu z maksymalną precyzją. Wszystkie typy czasu dla danego pliku zachowywane są z tą samą precyzją. Jeśli zostanie podana różna precyzja dla różnych typów czasu, np. -tsm1 -tsc+, to zastosowana zostanie jedna dla obu. Archiwa w formacie RAR 4.x zawsze zawierają czas modyfikacji pliku, dlatego użycie opcji „-tsm-” w przypadku operacji na archiwum RAR 4.x spowoduje zachowanie czasu modyfikacji z najniższą precyzją (która wynosi 2 sekundy). Zachowanie dwóch pozostałych typów czasu można wyłączyć. Archiwa w formacie RAR 5.0 umożliwiają pominięcie wszystkich typów czasu (nawet czasu ostatniej modyfikacji), w przypadku czego wypakowywane pliki otrzymają bieżący czas. Opcje „-tsm- -tsc- -tsa-” lub samo „-ts-” spowodują, że w archiwum RAR 4.x zostanie zachowany tylko czas modyfikacji o niskiej precyzji, natomiast w archiwum RAR 5.0 nie zostanie zachowany żaden z nich. Jeśli opcja „-ts” nie zostanie użyta, RAR zachowuje tylko czas modyfikacji o wysokiej precyzji i pomija dwa pozostałe typy czasu. Domyślnie RAR odtwarza tylko czas modyfikacji wypakowywanych plików, nawet jeśli w archiwum zachowane są też inne typy czasu. Użycie opcji „-ts” lub „-ts+” spowoduje odtworzenie ich wszystkich, „-tsc” i „-tsa” odtworzenie czasu utworzenia (lub ctime w systemie Unix) i ostatniego dostępu, a „-tsm-” lub „-ts-” - użycie bieżącego czasu systemowego zamiast tego zachowanego w archiwum. W Windows podczas wypakowywania można ustawić wszystkie typy czasu pliku (modyfikacji, utworzenia i dostępu), w systemie Unix – czas modyfikacji i dostępu (ale nie czas zmiany). Opcja -tsp powoduje, że RAR podejmuje próbę zachowania czasu ostatniego dostępu pliku źródłowego podczas archiwizacji. Zachowanie oznacza w tym wypadku, że ten czas nie zostanie zmieniony (jak to normalnie się dzieje podczas odczytywania pliku). Opcja w tej postaci nie określa jednak które typy czasu zostaną zachowane w archiwum - aby tego dokonać, musi być połączona z innymi opcjami -ts. Na przykład, aby zachować w archiwum czas ostatniego dostępu i jednocześnie nie zmieniać go dla pliku źródłowego, należy użyć opcji -tsa -tsp w jednym poleceniu. Opcja -tsp może uniemożliwić otwarcie niektórych plików (można je otworzyć bez tej opcji). RAR dla Windows obsługuje opcję -tsp. Nie ma jednak gwarancji, że zadziała ona również dla innych systemów operacyjnych. Dopuszczalne jest łączenie kilku opcji -ts w jedną, np. -tscap zamiast -tsc -tsa -tsp. Przykłady: 1) Zachowaj wszystkie typy czasu z maksymalną precyzją rar a -ts kopia 2) Odtwórz czas modyfikacji i ostatniego dostępu. Opcja –tsm nie jest wymagana, ponieważ RAR domyślnie odtwarza czas modyfikacji. Aby odtworzyć jedynie czas ostatniego dostępu należy użyć opcji -tsm- -tsa rar x -tsa kopia 3) Zachowaj czas modyfikacji i utworzenia (lub ctime w systemie Unix) z niską precyzją. Zabezpiecz czas ostatniego dostępu plików źródłowych. rar a -tsm1 -tsc1 -tsp kopia Opcjonalnie można użyć opcji w krótszej postaci: -tsm1c1p -u aktualizuj pliki Opcja może być użyta podczas rozpakowywania lub tworzenia archiwum. Polecenie „a -u” jest równoważne poleceniu „u”. Opcję „-u” można też użyć z poleceniami „m” lub „mf”. Jeśli opcja „-u” zostanie użyta z poleceniem „x” lub „e”, wtedy pliki na dysku zostaną zastąpione przez pliki wypakowane z archiwum tylko wtedy, jeśli są starsze niż pliki w archiwum, lecz w przeciwieństwie do opcji „-f”, plik zostanie wypakowany nawet jeśli nie posiada swojego odpowiednika na dysku. -v utwórz woluminy o rozmiarze automatycznym lub wylistuj woluminy Opcja ta może być użyta podczas tworzenia lub listowania zawartości woluminów. W pierwszym przypadku powoduje, że rozmiar woluminów będzie dobierany automatycznie (ile jest wolnego miejsca na nośniku). Jest to wygodne podczas tworzenia woluminów bezpośrednio na nośniku wymiennym (np. na dyskietkach). Więcej informacji o woluminach znajduje się w opisie następnej opcji (-v). W drugim przypadku, jeśli opcja zostanie użyta w połączeniu z poleceniem „L” lub „V”, powoduje, że RAR wylistuje zawartość wszystkich woluminów począwszy od podanego w linii poleceń. Bez tej opcji RAR wylistuje zawartość tylko podanego woluminu. -v[k|b|m|M|g|G] twórz woluminy Tworzy woluminy o wielkości=*1000 [*1024 | *1] Domyślnie opcja ta mnoży parametr przez tysiąc (1000) bajtów (nie 1024 bajtów). Aby mnożnikiem był kilobajt (1024 bajty) należy do dodać literę „k”; litera „b” powoduje, że mnożnikiem jest 1, litera „m” - megabajt (1048576 bajtów), litera „M” - milion bajtów, litera „g” - gigabajt (1073741824 bajtów), litera „G” - miliard bajtów. Jeśli parametr zostanie pominięty, wielkości woluminów zostaną dobrane automatycznie. Dopuszczalne jest wpisywanie ułamków dziesiętnych przy użyciu kropki jako separatora dziesiętnego. Np. -v1.5g oznacza 1 i pół gigabajta. Opcja -v może wystąpić wielokrotnie, co spowoduje określenie różnych rozmiarów dla kolejnych woluminów. Na przykład: rar a -v100k -200k -300k archiwum spowoduje, że pierwszy wolumin będzie miał rozmiar 100KB, drugi 200KB a trzeci i każdy następny - 300KB. Jeśli woluminy są tworzone na wyjmowalnych nośnikach (dyskietkach), to po utworzeniu pierwszego woluminu RAR zada pytanie: Utworzyć następny wolumin?: Tak/Nie/Wszystkie/Anuluj W tym momencie należy zmienić dyskietkę. Odpowiedź „W” („Wszystkie”) spowoduje utworzenie wszystkich woluminów bez zatrzymywania. Domyślnie woluminy mają nazwy „nazwa_archiwum.partNNN.rar”, gdzie NNN jest numerem woluminu. Dla formatu archiwum RAR 4.x, przy użyciu opcji -vn można spowodować, że RAR będzie nazywał woluminy w starym stylu, gdzie pierwszy wolumin będzie miał rozszerzenie .rar, następne woluminy otrzymają kolejne rozszerzenia od .R00 do .R99., później .S00, .S01, ..., .S99, ... (maksymalnie do .{99). Archiwa w formacie RAR 5.0 nie obsługują opcji -vn ani starego stylu nazywania woluminów. Podczas rozpakowywania lub testowania wieloczęściowego archiwum, wystarczy użyć nazwy pierwszego woluminu. Jeśli na dysku nie ma następnego woluminu a dysk jest wyjmowalny, RAR wyświetli monit: Włóż dysk z . Należy włożyć dysk z właściwym woluminem i nacisnąć dowolny klawisz. Jeśli podczas rozpakowywania następny wolumin nie zostanie znaleziony a dysk, na którym znajduje się rozpakowywane archiwum nie jest wyjmowalny, RAR zakończy działanie wyświetlając komunikat: Nie mogę odnaleźć woluminu woluminy nie mogą być modyfikowane. Polecenia „d”, „f”, „u” lub „s” nie mogą być używane z archiwami wieloczęściowymi. Polecenie „a” może być użyte jedynie do utworzenia archiwum wieloczęściowego. Możliwe jest, choć nie zdarza się często, że rozmiar pliku umieszczonego w archiwum wieloczęściowym jest większy niż przed kompresją. Jest to spowodowane tym, że w archiwach wieloczęściowych nie można włączyć metody „bez kompresji” (co ma miejsce w jednoczęściowych archiwach gdy rozmiar pliku po kompresji rośnie). woluminy mogą też być samorozpakowujące się. Należy je tworzyć używając obu opcji „-v” i „-sfx” jednocześnie. Przykład: utwórz ciągłe woluminy o rozmiarze 1 GB każdy: rar a -s -v1G archiwum.rar bitmapy -vd usuń zawartość dysku przed utworzeniem woluminu Wszystkie pliki i katalogi znajdujące się na dysku docelowym zostaną usunięte. Opcja dotyczy tylko dysków wyjmowalnych - zawartość twardego dysku nie może być usunięta w ten sposób. -ver[n] kontrola wersji pliku Opcja ta zmusza RARa do przechowywania poprzednich wersji pliku podczas aktualizowania go w istniejącym archiwum. Nazwy poprzednich wersji są zmieniane na „nazwapliku;n”, gdzie „n” jest numerem wersji. Podczas rozpakowywania archiwum bez tej opcji, RAR wypakowuje tylko ostatnią wersję danego pliku (tą, którego nazwa nie zawiera numeru wersji). Lecz jeśli podać dokładną nazwę pliku, wraz z numerem wersji, zostanie ona uwzględniona podczas wypakowywania. Na przykład „rar x archiwum” spowoduje wypakowanie tylko ostatnich wersji plików, a „rar x archiwum plik.txt;5” wypakuje „plik.txt;5” (jeśli znajduje się w archiwum). Jeśli podczas wypakowania opcja -ver zostanie użyta bez numeru, RAR wypakuje wszystkie wersje plików - w takim przypadku numer wersji nie zostanie usunięty z nazwy. Można również wypakować konkretną wersję określając jej numer w parametrze opcji -ver. Spowoduje to, że RAR wypakuje tylko podaną wersję plików i usunie jej numer z ich nazw. Na przykład „rar x -ver5 archiwum” spowoduje wypakowanie tylko piątych wersji plików. Podczas archiwizacji opcja ta powoduje określenie górnego limitu wersji plików przechowywanych w archiwum. Wszystkie wersje powyżej określonej zostaną usunięte. Podczas archiwizacji z tą opcją zaleca się unikanie plików o nazwach w formacie „nazwapliku;n”. Tak nazwane pliki mogą powodować powstawanie duplikatów jeśli stara wersja pliku o takiej nazwie już istnieje w archiwum lub też będzie do niego dodana w późniejszym czasie. -vn użyj starego stylu nazywania woluminów Domyślnie woluminy mają nazwy „nazwa_archiwum.partNNN.rar”, gdzie NNN jest numerem woluminu. Dla formatu archiwum RAR 4.x, przy użyciu opcji -vn można spowodować, że RAR będzie nazywał woluminy w starym stylu, gdzie pierwszy wolumin będzie miał rozszerzenie .rar, następne woluminy otrzymają kolejne rozszerzenia od .R00 do .R99., później .S00, .S01, ..., .S99, ... (maksymalnie do .{99). Archiwa w formacie RAR 5.0 nie obsługują opcji -vn ani starego stylu nazywania woluminów. -vp pauza przed każdym woluminem Domyślnie RAR pyta o potwierdzenie przed utworzeniem lub rozpakowaniem następnego woluminu tylko dla dysków wyjmowalnych. Ta opcja powoduje, że RAR będzie pytał o to także w przypadku dysków niewyjmowalnych. Może to być użyteczne w przypadku, gdy miejsce na dysku jest ograniczone i trzeba przenosić każdy wolumin zaraz po jego utworzeniu. -w wybierz katalog roboczy RAR tworzy pliki tymczasowe podczas wykonywania niektórych operacji, np. modyfikacji archiwum. Za pomocą tej opcji można wskazać katalog, w którym będą umieszczane te pliki. Przykład: podczas dodawania komentarza do archiwum info.rar pliki tymczasowe mają być tworzone w katalogu d:\tmp rar c -wd:\tmp -zkomentarz.txt info.rar -x wyklucz podany obiekt (plik lub katalog). Dopuszczalne jest użycie symboli wieloznacznych zarówno dla nazw plików jak i dla części ścieżek. Opcję „-x” można podać wielokrotnie w jednym poleceniu. Jeśli zawiera symbole wieloznaczne, to odnoszą się one tylko do bieżącego katalogu i jego podkatalogów. Aby wykluczyć plik o określonej nazwie (np. setup.exe), który może się znajdować w kilku katalogach, należy użyć: -x*\setup.exe. Zamiast symbolu * można uzyć konkretnej nazwy katalogu (jeśli wykluczeniu ma ulec plik tylko z konkretnego katalogu). Jeśli opcja -x zostanie użyta podczas wypakowywania, to ewentualny katalog towarzyszący nazwie pliku do wykluczenia określa katalog wewnątrz archiwum, a nie katalog na dysku. Domyślnie do symboli wieloznacznych są dopasowywane nazwy tylko plików. Aby określić symbolem wieloznacznym nazwę katalogu, należy użyć specjalnej składni - na końcu nazwy należy umieścić separator nazwy katalogu (Windows: „\”, Unix: „/”). Na przykład, maska „*tmp*\” spowoduje wykluczenie wszystkich katalogów o nazwie pasującej do wzorca „*tmp*”, a maska „*\tmp\” - wszystkich katalogów o nazwie „tmp”. Aby wykluczyć pojedynczy katalog, należy określić jego dokładną nazwę ze ścieżką, bez używania symboli wieloznacznych. W tym przypadku nie trzeba dodawać na końcu nazwy separatora nazwy katalogu. Przykłady: rar a -r -x*.jpg -x*.avi rawfiles pliki *.jpg i *.avi nie zostaną dodane do archiwum rawfiles rar a -r -x*\temp\ ratunekdlac c:\* kompresuje wszystkie pliki na dysku C: poza katalogami „temp” oraz plikami, które się w nich znajdują rar x -x*.txt dokumenty wypakowuje z archiwum dokumenty.rar wszystkie pliki oprócz plików .txt -x@ wyklucz pliki znajdujące się na podanej . Jeśli nie zostanie określona, pliki do wykluczenia zostaną wczytane ze standardowego urządzenia wejściowego (z klawiatury) Przykład: rar a -x@exlist.txt arch *.exe -y odpowiedz „Tak” na wszystkie zapytania -z[plik] wczytaj komentarz archiwum z określonego pliku. Opcji tej można użyć z dowolnym poleceniem modyfikującym archiwum, co spowoduje dodanie komentarza do tego archiwum. Opcja ta użyta razem z opcją -sc umożliwia wczytanie komentarza w innym zestawie znaków (np. UNICODE). Jeśli parametr [plik] nie wystapi, komentarz zostanie wczytany ze standardowego urządzenia wejściowego. Ograniczenia ~~~~~~~~~~~~ Ograniczenia poleceń: Polecenia „d”, „u”, „f”, „c”, „cf” nie współpracują z woluminami. Polecenie „a” nie może aktualizować woluminu, jedynie może służyć do utworzenia nowych woluminów. Wartości zwracane ~~~~~~~~~~~~~~~~~ RAR zwraca kod 0 jeśli nie wystąpią żadne zakłócenia operacji. Kod różny od zera oznacza wystąpienie jakiegoś błędu: Wartość Opis 0 Operacja zakończona sukcesem. 1 Nie-krytyczny błąd. 2 Błąd krytyczny. 3 Błędna suma kontrolna. Dane są uszkodzone. 4 Próba modyfikacji archiwum zablokowanego poleceniem „k”. 5 Błąd zapisu. 6 Błąd otwarcia pliku. 7 Błąd składni linii poleceń. 8 Za mało pamięci. 9 Błąd podczas tworzenia pliku. 10 Nie znaleziono plików pasujących do podanego wzorca. 11 Nieprawidłowe hasło. 12 Błąd odczytu. 255 Użytkownik przerwał operację. Słownik ~~~~~~~ Archiwum Specjalny plik zawierający jeden lub więcej plików, opcjonalnie skompresowanych i/lub zaszyfrowanych. Kompresja Metoda zapisu danych redukująca ich rozmiar. Suma kontrolna Wartość obliczana dla bloku danych lub pliku umożliwiająca sprawdzenie jego poprawności. SFX Archiwum z dołączonym modułem (programem) służącym do rozpakowania tego archiwum po jego uruchomieniu. ciągłe Archiwum skompresowane przy użyciu specjalnej metody, która traktuje wszystkie pliki jako jeden strumień danych. Szczególnie sprawdza się podczas kompresji dużej liczby małych, podobnych do siebie plików. wolumin Część wieloczęściowego archiwum. Dzielenie archiwów na woluminy umożliwia przechowywanie ich na wielu dyskach wyjmowalnych. Ciągłe woluminy rozpakowuje się zaczynając od pierwszego woluminu. Prawa autorskie (c) 1993-2022 Alexander Roshal Tłumaczenie Paweł Pawlak (morris@elysium.pl), 1998-2022